Uw mening
63
werden in stukken gehakt op de keu- kentafel. Tijdens de politionele acties in Banjarmasin kreeg ik door mijn vader een revolver in mijn hand gedrukt om mij en mijn moeder te beschermen. In januari 1950 heb ik de coup van Westerling van nabij meegemaakt. Mijn vader haalde mij van school, onderweg zag ik de lijken van de Indonesische militairen langs de weg liggen, velen bewerkt door de klewangs van de Ambonese speciale troepen van Westerling. In oktober 1950 werden we gerepa- trieerd naar Nederland, ik was net tien jaar. Eindelijk verlost van oorlog en geweld. Tien jaar later werd ik als dienstplichtige met de luchtmacht naar Nieuw-Guinea gestuurd voor een jaar. Mijn wens aan de koning is, dat hij nóg een excuus doet. Aan de Indië- veteranen en aan de Indische gemeen- schap, voor het leed in de bersiaptijd ondervonden. Trouwens waar blijft het excuus van Indonesië voor het leed, die de Indische Nederlanders werden aangedaan? R.E.J. SUTHERLAND Nieuw-Guineaveteraan
Ereveld Don Rak
In CP02 lees ik de brief van Th. Klabbers inzake een Nederlands mo- nument t.h.v. het ereveld Don Rak in Kanchanaburi (Thailand). Als die loca- tie bij ons bekend was geweest, hadden we daar afgelopen november 2019 wel gaan kijken. Een grote groep Birma- Siam-Spoorlijnherdenkers was juist voor het herdenken en wat is er nog te vinden op het Thaise gedeelte van deze spoorlijn. Wellicht dat in de toekomst SHBSS en de OGS deze locatie willen bezoeken. HENK VAN DEN AKKER
Indiëveteranen: nog geen rust gegund
In CP08 las ik het artikel Onderzoek dekolonisatie Nederlands-Indië. Er werd gesteld, dat “het een historisch onderzoek betreft en niet het vellen van allerlei morele oordelen”. Maar ook wordt gesteld, dat het omvangrijke onderzoek als aanleiding heeft de rechtszaken van Indonesische slacht- off ers en een reeks recente publicaties. Gevaarlijke uitgangspunten, die toch weer zouden kunnen leiden tot het vellen van morele oordelen. Voeg daaraan toe de in maart jl. door de koning in Indonesië aangeboden spijt van en excuses voor het buitenspo- rige geweld van Nederlandse zijde in de periode 1945–1949 en de eerste mo- rele oordelen zijn dan toch geveld. Er kunnen dus nu al vraagtekens worden gezet bij het verdere nut van bovenge- noemd onderzoek. In de desbetreff ende toespraak is ook nadrukkelijk gezegd, dat een en ander weloverwogen is gedaan. De Indonesische autoriteiten hebben de afgelopen jaren voldoende blijk gegeven van het feit, het verleden te willen laten rusten. Dit is ook nog eens bevestigd door de president in zijn ant- woord op de toespraak van de koning, waarin de president stelde lessen uit het verleden te trekken en de blik op de toekomst te richten. Het kan niet voldoende worden bena- drukt dat het voornaamste doel van de inzet van onze militairen bestond uit het bereiken van orde en vrede in de archipel, in eerste instantie gericht op de bescherming van de ongeveer 300.000 weerlozen na de capitulatie van Japan in 1945 in dodelijk gevaar verkerende Nederlanders binnen en buiten de Japanse kampen. Zij waren overgeleverd aan de grillen van de door de Japanners opgeleide en opge- hitste inheemse jongeren: Azië voor de Aziaten! Men schat, dat van die groep Nederlanders alleen al in de periode 1945–1949 20.000 gewelddadig zijn omgekomen. Het toen heersende ge- zagsvacuüm was ontstaan door het in-
adequate optreden en de tegenwerking van de Engelsen, die in eerste instantie door de geallieerde leiding waren belast met de bezetting van Indië. In het tv-programma Onze jongens op Java einde vorig jaar werd een aantal hoogbejaarde Indiëveteranen ondervraagd over hun beleving van die traumatische periode. Ondanks het nadrukkelijke aandringen van de interviewer lieten de meesten zich geen schuldcomplex aanpraten en maakten duidelijk nog steeds geen probleem te hebben bij de keuze hij of ik. Hulde aan al de mannen, die met de Nederlandse nuchtere aanpak hebben gezorgd, dat een groot deel van de Nederlanders in Indië, waaronder ikzelf, kon worden gerepatrieerd. Hulde ook aan de KNIL- eenheden, waaronder veel Molukkers, en aan de NICA-organisatie, die vóór de komst van de troepen uit Nederland op zeer dappere wijze de Nederlanders in en buiten de Japanse kampen en an- dere groepen hebben verdedigd tegen de moordende bendes. Dat, zoals ter inleiding van uw ar- tikel wordt gesteld, het excessieve Nederlandse geweld in Indië al decennialang een open zenuw in onze samenleving zou vormen, meen ik te moeten tegenspreken. Het betreft voornamelijk een jarenlange hetze van elementen in onze samenleving, die nu openlijk hun invloed doen gelden. Familieleden van in Indië gesneuvelde militairen kregen te horen dat het zijn verdiende loon was. Bovendien ont- vingen de dienstplichtige militairen in Indië een rondschrijven van de regering dat Nederland vol was, er wellicht geen plaats voor ze zou zijn en of ze niet een emigratie wilden overwegen. Als klap op de vuurpijl werden in Nederland teruggekeerde militairen uitgemaakt voor moordenaars. Ondanks die nega- tieve factoren bleven onze jongens zich onvoorwaardelijk inzetten. MR
R.RUBAY BOUMAN, KMR, NIEUW- GUINEAVETERAAN, 1956/57
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
