Thuisfront
Barry Hofstede
OVER HERDENKEN W
geografi sche geluksvogels’
‘We zijn
We kunnen wel heel vroom onze vrijheden en privileges vieren en herdenken, maar hoe oprecht zijn we op zulke dagen, als volk en als westerse samenleving? We hebben er de mond vol van. Onze harten lopen ervan over. Vrijheid! Gerechtigheid! Democratie! We bombarderen complete landen in puin om ze te dwingen ons ideologische gedachtegoed te omarmen. Gij zult democratisch en kapitalistisch worden. We vangen vrijheden en privileges in mooie woorden. Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Vrijheid geef je door. Tegelijkertijd wapenen we ons met woorden, om mensen op zoek naar vrijheid te dehumaniseren en te bestempelen als vijand. Dan worden oorlogsvluchtelingen ineens ‘gelukszoe- kers’ en ‘ongedierte’. En voor het gemak vergeten we het westerse gekonkel en gestook dat medeverantwoordelijk is voor de humanitaire ramp die zich de afgelopen jaren heeft voltrokken. Italië en Griekenland worden keihard in de steek gelaten door de rest van Europa. Sorry, maar ze staan aan jullie grenzen, dus die mensen – je
zou bijna vergeten dat het mensen zijn – zijn jullie probleem. Tot zover de verbroedering en de Europese droom. Onze premier typeerde het als volgt: dat het een kwestie van ‘geografisch pech hebben’ is, dat die landen aan een Europese buitengrens liggen. Lekker dan. Ik schaamde me verrot toen ik dat hoorde. Maar op 4 en 5 mei staan we weer braaf en zelfingenomen te herdenken en te vieren en door te geven en niet vanzelfsprekend te vinden. Dat nooit meer, en al dat gelul. Ik chargeer hier. Herdenken is super- belangrijk, net als samen vieren. Maar wat doen we die andere 363 dagen? Dat zijn de dagen die tellen, dat zijn de dagen waarin we een verschil kunnen maken, geografische geluks- vogels die we zijn. Vrijheid is geen woord om eens per jaar tevoorschijn halen, af te stoffen en goede sier mee te maken, om het ver- volgens weer op te sluiten in de gouden kooi waarin we het bewaren. Vrijheid is kostbaar, maar op deze manier wordt het waardeloos. Dan is het maar een woord. Dan is het niet meer dan een schaamlapje om de eigen onwil en onmacht mee toe te dekken. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar wel naar het verleden, en als het eindstation van 75 jaar vrede en vrijheid een cultuur van irreële angst, egocentrische hebzucht en schreeuwerige onverdraagzaamheid is, dan hebben we ergens met zijn allen de boot gemist. Dan staan onze nakomelingen over nog eens 75 jaar de volgende catastrofe te herdenken.
Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1ste NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver. (Deze column is vóór de corona- uitbraak in Europa geschreven.)
15
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
