58
Interview
gedachte meer waard. Ik heb daarna nooit meer aan Vietnam gedacht. Als iemand er iets over zei, liep ik de kamer uit. Ik studeerde af, deed een promotietraject en kreeg een baan als professor. Ik wist niet dat ik veteraan was. Ik ging verder met mijn leven.’
niet eenvoudig voor een
‘Rechtvaardig herdenken is
thuiskomende militair’
gingen. De echte moeilijkheid voor mij was hoe ik moest omgaan met de doden. Bij een rechtvaardige oorlog is er een grotere context die deze vraag bevredigend zou kunnen beantwoorden, en dat helpt je om verder te gaan. Maar als de oorlog niet nodig was, vraag je je af waarom mijn mannen moesten sterven. Was hun dood zinloos?’
Heeft u daarop antwoord kunnen vinden? ‘Lange tijd lukte dat niet. Een jaar na Vietnam kwam ik in de problemen, voelde ik me vaak onrustig en ging ik drinken. Heel gezellig, maar ik stopte niet en werd vijandig. Na een vecht- partij moest ik contact opnemen met een psychiater – dit in een tijd dat er geen oorlogsgerelateerde psychologi- sche diagnoses bestonden – die mij zei dat ik gespannen was en dat ik moest kalmeren. Uiteindelijk zei ik tegen mezelf dat het over is, dat ik er klaar mee ben. Vietnam is me geen enkele
Dat was dat? Na vijftien jaar kreeg ik nachtmer- ries. Ik voelde me erg gespannen. Mijn huwelijk ging stuk. Een jaar later leerde ik mijn nieuwe vriendin kennen en haar broer was ook Vietnamveteraan. Vlak nadat ik haar leerde kennen, pleegde hij zelfmoord. Ik zocht hulp bij psycholoog Christa Dixon om met zijn zelfmoord om te gaan. Ik vertelde dat mijn problemen niets met Vietnam te maken hadden, maar met zijn suïcide. “Zo werkt het niet”, zei ze. “Hoogstwaarschijnlijk kun je dit niet verwerken omdat je de doden in Vietnam niet hebt verwerkt.” Dixon gaf me de opdracht om mijn Vietnamverleden in bewuste herinneringen terug te halen, iets wat ik erg pijnlijk vond. Uiteindelijk wilde ik weten of hieruit iets positiefs zou kunnen voortkomen. Ze adviseerde me om het te bestuderen, om erover te schrijven. Analyseren, dat is wat ik doe voor de kost. Het leidde tot een publicatie over Agent Orange (een chemisch ontbladeringsmiddel dat tot gruwelijke verminkingen en ziekten leidde, red.) en later tot mijn boek Politics of Readjustment, nu heruitgegeven als Vietnam Veterans Since the War. Dat boek gaat onder andere over hoe PTSS een officiële diagnose werd.‘
Wat is u na de decennia van onderzoek opgevallen? ‘Toen ik eind jaren tachtig Agent Orange begon te onderzoeken, gingen alle geschriften over de effecten van het middel op Amerikaanse militairen, terwijl wij deze chemische stof over het platteland van Vietnam spoten, dus hoe zit het met de Vietnamezen? Hetzelfde zie ik tegenwoordig met PTSS. Er is een bepaalde obsessie met betrekking tot onze veteranen,
maar wat is de mate van PTSS onder mensen in Vietnam of Afghanistan? Het is belangrijk te luisteren naar hun verhaal, hoe lastig dat ook is. Ik zie het als onderdeel van posttrau- matische groei. Groei betekent uit je eigen cocon stappen, waardering opbrengen voor de verhalen van anderen. Vaak ontwikkel je bij posttraumatische groei ook minder enthousiasme voor oorlog en ontstaat er meer gevoeligheid voor andere slachtoffergroepen. Als je dat inziet, groei je beetje bij beetje, zoals een bloem die bloeit uit een barst in de stoep.’
OV Wilbur Scott ER
Wilbur J. Scott diende in 1968–1969 in Vietnam als pelotonscomman- dant bij de 4th US Infantry Division. Momenteel is hij emeritus hoog- leraar bij de afdeling Behavioural Sciences and Leadership aan de U.S. Air Force Academy. Zijn spe- cialisaties zijn onder meer militaire sociologie, de sociologie van geweld en oorlog en de sociologie van veteranenzaken. Hij heeft twee standaardwerken gepubliceerd: Vietnam Veterans Since the War (1993) and Gays and Lesbians in the Military (1995). Daarnaast schreef hij voor gerenommeerde tijdschrif- ten en boeken over een reeks politieke en persoonlijke kwesties, waaronder oorlogservaringen en de nasleep daarvan.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
