Zes jaar na zijn eerste uitval als tandarts is Marc Werrij eindelijk zo ver: hij staat zichzelf een sabbatical van zes maanden toe. Daar gaat een verhaal van grote uitdagingen aan vooraf. Met keuzes die misschien voor de hand lagen, maar misschien onvoldoende waren gebaseerd op zijn eigen gevoel. En met een zeer verontrustende rol voor zijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Een indringend gesprek.
TEKST: KEES ADOLFSEN / BEELD: ERIK VAN DER BURGT
Y Zes jaar geleden, in 2015 dus, kreeg je een ernstig signaal. Hoe reageerde je? “Het gebeurde op 1 december, een donderdag. Ik werd zo groen als gras, alles bleef maar draaien. En eenmaal over- gevend in die behandelstoel gingen twee dingen door mijn hoofd: ‘Beginnen jullie die geplande teambespreking even zonder mij?’ en ‘Hoe moet het nu met die patiënten in de agenda?’ Ik vroeg me op dat moment zelfs niet af wat er met me aan de hand was. Ik vrees dat dat nogal illustreert hoe je jezelf al jaren voorbijloopt. Ik was al langer gespannen, buikpijn, drie keer per dag naar het toilet, nerveus alsof ik examen moest doen. Was ik nou al achttien jaar tandarts? Ik heb drie dagen platgelegen en ben weer gaan werken. Daarbij wel een melding gedaan richting arbeidsongeschik- heidsverzekeraar. Daar werd op dat moment niets mee gedaan.”
Y Je liep jezelf al jaren voorbij. Waar vindt dat zijn oorsprong? “Dat is een heel verhaal, waarvoor ik ver terug moet. Ik studeerde af op een vrijdag, en begon op maandag op een waarneemplek. Mijn plan was om een half jaar te werken en dan een half jaar te reizen. Dat vertelde ik de praktijk toen ze me twee vaste dagen aanboden. Ik werd toch aangenomen. En er werd voor mij geïnvesteerd in een nieuwe kamer en een nieuwe stoel. We maakten er vervolgens een maatschap van waar ik 12,5 jaar gewerkt heb. Alleen, elke dag naar die-
8 NT DENTZ MAART/APRIL 2021
zelfde oprit rijden? En… waar bleef dat buitenlandverhaal dat in mij sluimerde? Ik ging samenwonen, kreeg een tweeling en verbouwde in een half jaar m’n eigen huis. Direct aansluitend kondigde mijn compagnon aan dat hij per 1 januari wilde stoppen. Met de verplichtingen die ik was aangegaan lag mijn keus nogal voor de hand: ik had op 27 december 2008 de finan- ciering rond en werd praktijkeigenaar. Vanaf toen raakte ik 100 procent gefocust op het verbeteren van die praktijk.”
Y Is het niet voldoende als een praktijk gewoon draait? “Dat zou je kunnen zeggen. Maar er waren wel wat zaken die moesten worden aangepakt. Onder meer de aange- scherpte richtlijn Infectiepreventie noopte tot een kwali- teitsslag. De praktijk was dringend aan modernisering toe. Ik was liever overgegaan naar een mooie blokkendoos op een industrieterrein, maar na de piek van de huizenmarkt in 2009 was ons praktijkpand gigantisch in waarde gedaald. Daar kon ik niet vanaf. Ik wilde bovendien naar een meer- kamerplanning, om met efficiënter werken de preventieve zorg voor de patiënt te verbeteren en de praktijkaankoop terug te verdienen. Het plan voor de verbouwing viel fors – 2,5 ton – hoger uit dan anderhalf jaar eerder begroot. Uit- eindelijk hebben we in vijf weken binnen de bestaande mu- ren alles gestript en opnieuw ingericht. Alles werd anders. We waren inmiddels gegroeid van 9 naar 14 medewerkers,
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80
