To the Point


In To the Point kunt u kort en bondig uw mening kwijt. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren en in te korten. Helaas kunnen slechts enkele van de vele brieven die binnenkomen worden geplaatst. Brieven kunt u sturen naar: Checkpoint, brievenrubriek To the Point, Postbus 1091, 6501 BB Nijmegen of (o.v.v. uw huisadres) tothepoint@veteranen.nu.


Wie dan leeft… Als jonge veteraan wil ik graag reageren op de column van Barry Hofstede in Checkpoint 3-2017. Daarin bepleit hij (met het oog op de komende herden- kingen) dat we met zijn allen bereid moeten blijven om de prijs te betalen van idealen en menselijke waarden die ons beschermen tegen willekeur en uitbuiting. Herdenken is om allerlei redenen voor Barry teruggebracht tot tevreden zijn, voor hem een krachtig wapen tegen hebzucht, onverdraagzaamheid en angst die zich meester probeert te maken van zijn wereld. De dreiging ziet Barry in de uitverkoop en het ver- loochenen van genoemde idealen en menselijke waarden door snelle bank- jongens, terwijl tussendoor politici verdeeldheid tussen mensen onderling proberen te zaaien als afleidingsma- noeuvre voor hun falen als volksverte- genwoordiger.


Andere mensen uitbuiten voor eigen belang en winst is altijd verkeerd, daarin ben ik het volledig met hem eens. Mensen horen geen slaven te zijn, ook geen ‘loonslaven’. Je werkt om te leven tenslotte en niet vice versa. Ook ik betreur dat materiële welvaart een hogere prioriteit krijgt dan geestelijke en lichamelijke welvaart en een zinvol leven leiden. Maar de schepper heeft de mens nu eenmaal ‘vrije wil’ gegeven en ieder mag kiezen om zich af te laten leiden door ‘het decor’ en zich niet af te willen vragen WTF hij of zij (of het) nu eigenlijk kwam doen in dit leven op aarde. Herdenken van oorlogen reduceren tot ‘tevreden zijn met wat je nu hebt’ is echter incompleet. Want waar gingen die oorlogen nu precies over? Mensen- levens werden bedreigd omdat sommige partijen hun wil aan anderen wilden opleggen en daarbij het nemen van levens niet schuwden. Vanwege deze schending van de Universele Rechten van de Mens waren mensen bereid om die bedreiging een halt toe te roepen. Ook herdenken van de inzet in de vre- desmissie doe je (neem ik gemakshalve aan) omdat je wilt herdenken dat je je actief hebt ingezet voor het creëren van een safe and secure environment waarin de diverse strijdende partijen als volwassen en gelijkwaardige men- sen hun geschillen konden bijleggen zonder dat daarbij levens onnodig op


het spel werden gezet. En zo’n inzet verdient daarmee ook ieders respect, daarom praten we ook over ‘de trotse veteraan’. Herdenken moet in mijn beleving ook betekenen dat je je bewust was van een misstand waartegen opgetreden moest worden. Je wilde actief andere mensen bewustmaken dat ze verkeerd bezig waren en er dreigde een grens te wor- den overschreden die voor jou zodanig onacceptabel was dat je bereid was om daarvoor eventueel je leven op te offe- ren. Je verzette je tegen het met geweld opdringen van andermans wil. Daarmee is wat mij betreft de kern van herdenken bereikt. Je bent je bewust van bedreigingen op je wijze van leven en je weigert om je rechtmatig toe- komende vrijheden ondergeschikt te maken aan belangen van een ander. Je weigert je te onderwerpen aan de wil van een ander. Je bent een onschend- baar persoon!


Heiko Possel, Harderwijk Nationale Herdenking Amsterdam, 4 mei 2015. Foto: ministerie van Defensie 56 mei 2017


Van Haastrecht Hierbij een reactie naar aanleiding van het artikel over Van Haastrecht in Checkpoint 3-2017; dat riep veel her- inneringen bij mij op. Mijn dagboek vermeldde: maandag 20-12-1948 werkte ik als dpl sold. van 22 jr als ass. maga- zijnmeester in de kazerne ‘Hotel Jansen’ van de vliegbasis 6VB Semarang [toen ned. Indie]. Vóór het middaguur kwa- men Lt Smits en Lt Hermans mij vragen [!] [dus geen bevel] of het mij wat leek om overgeplaatst te worden naar de pas veroverde 19VB Djokja; dat leek mij wel wat. Supersnel mijn barang pakken en om half drie met een marine dakota naar 19VB Maguwo. Daar kwam nog een vliegmachine met héél veel spul- len, o.a. tenten die wij moesten opzet- ten in de stromende regen. Halfnaakt stonden wij te werken om een tent op te zetten voor alle spullen, dan nog een voor de officieren en nog een voor ons zelf. De kok had kans gezien om wat eten te maken en pas om 9 uur waren wij afgepeigerd! Mandiën [douchen] met regenwater. Een beetje verlichting van een stormlantaren; verder geen enkel comfort! Gelukkig was het bij ons rustig, terwijl er verder weg geschoten werd. Nog een dag zwoegen en een dag daarna zagen wij Soekarno en Hatta vlakbij worden afgevoerd per vliegma- chine. Gelukkig had ik mijn oude foto- toestel in de buurt; dat werd een heel aparte opname! Wij hebben daar een redelijk goede tijd gehad; wél hard wer-


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65