PSvdW1910 juli 2010 GeboreninAmsterdamop17februari1970
1982-1987:AmsterdamsLyceum 1985-1989:graffiti bijUnited StreetArtists 1989-1992: RietveldAcademie,cumlaudegeslaagd 1992:TheCooperUnion,NewYork 2002: publicatieCollectedDrawings,werkaangekochtdoor StedelijkMuseumAmsterdam 2006:publicatie100Zelfportretten 2009:publicatieMemoryArchive 2009-2010:regulieregast bijkunstprogrammaOpium(Avro-tv) 2010:VoltaShowBasel Krabbéhadsolo-exposities inBrazilië,deVS, Italië, Frankrijk,Nieuw-Zeeland,BelgiëenZweden
maan ik er nu bij tijdenwijle al mee omga, ben ik blij dat ik soms teruggeflotenword.” In2005publiceerdejeeendikboekmetalleen maarzelfportretten.Opbijna aldieportret- tenkijkjenogalsomber,vindik. “Datwas ook weleen heftigjaar.Ikhad twee longontstekingengehad, ik hebmijn eigensterfelijkheid echt gevoeld in die tijd. Die serie hebikals een overpeinzingge- maakt.Maar dat wastoen, het is uit mijn systeem, ik wil daar helemaal niet naar te- rug.Nuvier ik het levenveelmeer.Erzitwel een melancholischeondertoon in, maar dat vind ik helemaal niet erg.” Schaamje jevoordatboek? “Nee hoor,iksta er noghelemaal achter, maar als ik nu zo’nreeks zou maken, zou die totaal anders zijn, dat kanikjewel ver- tellen. Nogevenintens,maar veel minder somber.Ikben nu op een heel ander punt. Ikhebdat gehad, klaar.Wat ik ernogsteeds heel goed aanvind, zijn de kleuren, want die zijn nogaltijdvan mij.Maar goed, je hebt fases,enhet kost me nu mindermoei- te.” Hetlevenofhetschilderen? “Allebei.Het is gewoon prettiger.” Haddiemoeilijkeperiodeooktemakenmet hetgigantischeatelier? “Ik denk het.” Issuccesbelangrijkvoorje? “Het helptals je weerklank vindt.Afgelo- pen jaar heeft mijn galerieopvijf grote, in- ternationale beurzengestaanmet mijn werk. Hetwas meteenverkocht,allemaal, en dat is heel prettig.Als ik geen succes had, zou ik het werk ook maken, maar ik vind het fijn als mijn schilderijen eengoed levengaan leiden.” Als tienerwasjeeenvandegrotegraffitispui- tersvanAmsterdam,lidvanhetlegendari- scheU.S.A.,UnitedStreetArtists. Jewerkte onderdenaamJaz,samenmetgroothedenals Shoe,Joker,JezisenDelta.Wasdatnoupure anarchie? “Wij warengastjes die er ’s nachts op uit trokken en dingendeden die helemaalniet mochten. Maar omdat die graffiti redelijk nieuwinNederlandwas,werdenweal heel snel geaccepteerd en kregen we vaak op- drachten. Dus we dachten dat we cool en
verborgenwaren, maar voordatwehet wis- tenstondenweook tegenbetalingwinkel- puienendecorstespuiten. Opeen gegeven moment spoten we onze telefoonnummers er gewoon bij,zodat mensenwisten hoe ze ons kondenboeken. Maar het wasvooral eentegekketijd, we hebben zulke freaky dingenmeegemaakt.Het wasiets nieuws, het wassamen, het was’snachts,het was spannend,wegingenmet z’n allen die bus- sen jatten...Hethad vanalleswat.” Watvondenjeouderservan? “Mijn moeder –dat is echt goud waard–is me welvier,vijf keer ’s nachts vanhet poli- tiebureaukomen halenals ik gepakt was. Maar zewasnooitkwaad,want ze vond dat ik kunst maakte. Ik moest eenkeer voorko- men bij de rechter, omdat ik eenboetehad gekregendie ik nietwilde betalen.Toenheb ik eenmap met schetsenmeegenomen en eenheel verhaal tegendie kantonrechter
‘Ikkonnietsdoen watleekop rebellietegen mijnouders’
gehouden: ‘Edelachtbare, dit is toch eigen- lijk kunst,uziet toch dat wijdewereld mooier willen maken!’ Ik weet niet meer hoehet is afgelopen, ik geloofdat hij vrij mild was. Hetgoedewas dat mijn ouders volledigachtermij stondenenook naar die zittingzijnmeegegaan.Natuurlijkhadmijn ouderebroer,Martijn, de wegook al voor me vrijgemaakt.Ikkon echt niets doenwat maar enigszins leek op rebellie tegenmijn ouders. Ik mocht alles,eigenlijk. En die graffiti lagmeheel erg.” Hoekwamje bijUSAterecht? “Een paar vandie jongens,Shoe en Joker, woondeninAmsterdam-Zuid, net als ik. Ik herinnermenog precieséén vandeeerste piece-jes (een piece is eengrote,gekleurde graffitiopeenmuur)die ik zag,vanShoeop het VanGoghmuseum. Hetwas eenopen-
baringvoor mij:dát wil ik ook!” Hoegingdat? “Ik zei dat ik ookmee wilde doen.Die jon- gens wareniets ouder dan ik, ik hebeen soorttoelatingsexamen gedaan. Op het Mr. Visserplein, waar nu die verschrikkelijke TunFun zit,moest ik eenpiecemaken, zo- dat zemekondenbeoordelen.Hetwasmet- eeneen goed ding, moet ik zeggen. Vanaf toenmochtikUSAbijmijnpieces schrijven, het stempelvan goedkeuring. Sindsdien washet ’s nachts op pad en spuiten maar.” Je leefdetoenalvoordekunst. “Zo voelde het niet,maar inderdaad, ik deed niets anders.Tientallenschetsboeken hebikvolgetekend met ontwerpen. Nu ko- men kinderen, inmiddelsdezoveelstege- neratie graffitispuiters, naar die black- books kijken. Die graffiti, het leeft nogheel erg, en ik vindhet welleuk om daareens soortold school-figuur in te zijn.” Hetistochwelbijzonderdatjezojongalmet leeftijdsgenotenaanhettekenenbentenmet elkaareenontwikkelingdoormaakt. “Hetwasgeweldig.Wehaddenhetvoortdu- rend over kleur, watervet uitzagenwat niet.Enplekken, daarwaren we altijdnaar opzoek, het gingeromdebestespots te vin- den en daarzogrootmogelijkjenaam neer te zetten. Datgrote werk vanmij heeft daar nogaltijdmee temaken.” Enindietijdalmaaktejealwerkopweerbar- stigeondergronden,watjedusnogsteeds doet.Als jeeenmaalhebtgewerktopmuren metvoegen,richelsenoneffenheden,vindje eenstrakgespannendoekmisschienvooral- tijd saai. “Ik wildie weerstandvoelen. Ik wil moeite doenomiets rechttekrijgen. Ik wil iets te- rugkrijgenvan de ondergrond waarop ik werk.Nooit koop ik eenkant-en-klaardoek. Ik koop spieramen, en daar span ik mate- riaal op dat ik vind.Een luifel,decordoek, vilt–watmaarvoorhandenis.Dewegnaar mijn atelier is fantastisch,want dan komik langs een vuilstort.Daar liggen dingen– ongelofelijk! En het materiaal dicteert ook vaak wateropkomt.Ikheb er nooitzoover nagedacht,maar natuurlijk heeft dat alles temaken met die graffititijd.” HoegingUSAuitelkaar?
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124 |
Page 125 |
Page 126 |
Page 127 |
Page 128 |
Page 129 |
Page 130 |
Page 131 |
Page 132 |
Page 133 |
Page 134 |
Page 135 |
Page 136