12 buitenland
De waarheid gekooid
H
etWitteHuis hees deze week de wittevlagvoor de Israëlischepremier BenjaminNetanyahu, de
Turken dedenhet tegenovergestel- de:zij dreigden de betrekkingen met Jeruzalemvolledig te verbre- kenals er geen verontschuldigin- genkomenvoor de aanvalopde actievloot naar Gaza. Totaal verschillendeposities, maar in beidegevallen kleeft er ietshypocrietsaan, ietsmorsigs, iets dat de buitenstaander tussen zijn lippendoor laat sissen: kom op,hoedomdenk je dat wijzijn? HetisgênantomBarackObama
de lofzangtehoren zingenopde vredesbereidheid vanNetanyahu, terwijl iedereenweet dat de presi- dent ietsheel andersbedoelt, na- melijk dat de nederzettingenpoli- tiek onmiddellijk moet stoppen en de blokkade vanGaza moetwor- den opgeheven. Somsvereist het politieke am-
bacht eenzekerehuichelachtig- heid,dat iswaar.Maar het blijft eenakeliggezicht. Obamadoetdit niet omdat hij
eenblinde vlek heeftvoor de Pa- lestijnse kant vandezaak, maar omdat hij–mede vanwegede Joodse lobbyindeVS–dePales- tijnen niets verder helptals hijge- woon zegtwathij denkt. Dat ligt anders bij de Turkse ver- ontwaardigingoverGaza.Dewoe- de over de doodvan negenactivis- tenaan boordvan deMavi Marma- ra is ongetwijfeldauthentiek, en zeker ookgerechtvaardigd,maar decampagne die premierRecep Tayyip Erdoganvoerttegen Israël, verliest nogalaan geloofwaardig- heid voor wie eenblikwerpt op de toestandinTurkije zelf. Alle vergelijkingengaan mank, maar er is zoveelindestrijdtussen Israël en de Palestijnen dat doet denken aandestrijdtussen Tur- kijeendeKoerden, dat hetonmo- gelijkisdaar niet aan te denken als Erdoganzijnmondopendoet over Gaza. Hetgeweld tussen de Turkse
staat en de strijders vandePKK (door Turkijeconsequent ‘terroris- ten’ genoemd,net zoals Israël doet met deHamasstrijders) is de afgelopenmaandenweer in alle hevigheid losgebarsten. Eenpolitieke oplossing,waar Erdoganeerder op aanleek te sturen, raakt met elke nieuwe dode verder uit zicht.“We zullen hen verdrinken in huneigenbloed,”zei de pre- mier over de PKK. DeKoerdischepartijDTP
werd in december door het Turkse Constitutionele Hofverboden,ge- heelinlijn met Erdo- gans adagium dat ‘degene die terreur ondersteunen,colla- borateurs zijnvan het terrorisme’. Zo komteenvredes- proces nooitop gang. Opgrond vande
Turkse antiterroris- mewetten zitten
vierduizendKoerdischekinderen, variërend vandertien totachttien jaar,gevangen. Eenkweekvijver voor de PKK. “Onzeeigen kinde- renhebben het veelzwaarder dan de Palestijnsekinderen,” zegt de Turkse mensenrechtenactivist Mehmet Atak. Columnist Burak Bekdil koppel-
de in de krantHurriyet de uitlatin- genvan Erdoganaan de bevindin- genvan hetGoldstone-rapport over Gaza. Erdoganverwijst graag naar dat rapportomIsraël over de hekel te halen, maarwatdoet hij metGoldstones oordeel overHa- mas? Goldstone, die Israël beschuldig-
de vanoorlogsmisdaden, spaarde de extremistischemachthebbers vanGaza niet.Hamasmaakt zich tegenover Israël schuldigaan ‘doelgerichteaanvallen op bur- gers’, die ‘oorlogsmisdaden’ zijn enwellicht zelfs ‘misdaden tegen demenselijkheid’.Onderdeeigen bevolkingvoertHamas‘stand- rechtelijke executies’uit. Dat zijn passagesdie Erdogan
niet zal citeren.Netzomin als hij zichlaat horen over de Egyptische blokkade vanGaza, die parallel
‘Weverdrinkenhen inhuneigenbloed’
liepaan de Israëlische.Demos- limjournalisteQantaAhmedweet waaromdit is:deislamitischewe- reldweigertdeeigen tekortkomin- genteerkennen. “Dankzij de gekooide Palestij-
nen hoevenweonze eigenellende niet onder ogen te zien,” schreef ze voor TheHuffington Post.“Voor ons collectieve islamitische supe- rioriteitsgevoel isonsmorelekom- pas even buitengebruik alswe naar onszelf kijken.” Niets vandit alles pleit Israël vrij. Maar wie de mensenrechten bij de buren wil verdedigen, staatzwak als hij ze in eigenhuis negeert.
STEVOAKKERMAN
s.akkerman@parool.nl
ZATERDAG 10 JULI 2010
Senegalkwam
koloniëninAfrikameedoen aan de militaire paradeopdeChamps-Elysées om de vijftigste verjaardagvan hun
denkenveel burgers datParijs nogsteeds aan de touwtjes trekt. OLIVIER VANBEEMEN
het stadjeRufisque. Hijiseen van desuccesvolsteschrijversvanSene- galenzijn romans over taboedoor- brekendeonderwerpenals drugs- verslavingenvrouwelijke seksuali- teit hebben opschudding veroor- zaakttot in de ministerraad. Ndione herinnert zichnog goed
M
dat zijnland vijftigjaar geleden on- afhankelijkwerdvan Frankrijk.Hij wastoen veertien. “Eigenlijk veran- derdeerniet zo veel,” zegt hij. “Het balvan Quatorze Juillet werd ver- plaatst naar 4april, onze onafhan- kelijkheidsdag.” Ndione woont in eenbescheiden
huisjeaan eenzandwegineen volksbuurtvan Rufisque, ooit een vissersdorpmaar nu eenstoffige voorstad op dertig kilometer vande dichtbevolktehoofdstad Dakar. Kleinkinderenspelenopdebinnen- plaats.Zewonen er met z’n derti- gen. Schrijvendoet Ndione, wiens boeken worden uitgegevenbij de prestigieuze Franse uitgeverGalli- mard, in de stilte vandenacht. “Senegalisniet onafhankelijk,”
zegt hij.“We hebben weliswaar de symbolenvan eenonafhankelijke staat: eeneigen vlag,een volkslied en een nationaaldevies:één volk, één doel en één geloof’.Maar we drukken onsuit in de taal vande voormalige kolonialen, onswet- boek is dat vanNapoleon, en we bellenmet FranceTélécom.” Hijsteekt zijnpijp op en vervolgt: “Onzepolitici zijn stuk voor stuk opgeleid in Frankrijk,zesturenhun kinderen naar de universiteit in Frankrijk,zegaan op vakantie in Frankrijk.Navijftigjaaronafhanke- lijkheidiserbij mijnwetengeen en- kelAfrikaans land dat eenzieken- huis heeft gebouwd waar de presi- dent zichzelf zou laten verzorgen als hij ziekis. Is dat onafhankelijk- heid?” Zijn laatsteroman,MbëkëMi,gaat
over jongeSenegalezen die hun le- venwagen om in vissersbootjes de Atlantische Oceaanovertesteken naar de Canarische Eilanden, meer dan duizend kilometer varenvan Senegal. Sinds een eerstebootje vierjaar geleden de Spaanse eilan- dengroep bereikte, hebben tiendui- zenden jongeren de overtochtge- waagd, waarbij honderden ver- dronken. Ndione: “Hoe gevaarlijk het ook
is,zewillen naar Europa. Families leggen al hun spaargeld bijeen om de 400.000 franctebetalen voor de overtocht.”Dat komt neeropruim
et zijnlange,donkere gewaad en zijn witte baardvaltAbasse Ndione direct op in het straatbeeld van
onafhankelijkheid te vieren.InSenegal Op 14 juli mogendevoormaligeFranse
Marokko 1956 Tunesië 1956
Mauritanië 1960
Senegal 1960 Guinee 1958 Ivoorkust 1960
Burkina Faso 1960
Kameroen 1960
Gabon 1960
Voormalige Franse koloniën en mandaatgebieden in Afrika en het jaar van onafhankelijkheid
zeshonderdeuro. “Ze zien hier geen toekomst,” zegt
hij. “Maar watmoet je in Europa? Aardbeienplukken?Zehebben geenpapieren, verdieneneenhong- erloontjeenwordenuitgebuit als slaven. Vroegerkwamen de blan- kenhier slavenkopen, nu komen jongeSenegalezen zichzelf aanbie- den in vissersbootjes.Dat is de mo- derne slavernij.” Hetproject vanpresident Abdou-
layeWade (84),die dit jaar zijn tien- de verjaardagaan de macht viert, om jongeren een toekomst in de landbouw te bieden, vindtNdione lachwekkend. “Jongerenwillen he- lemaal niet terugnaar de land- bouw.”
kloppen. Zijhebben handelsweten- schappen gestudeerd aan de uni- versiteit vanDakar en hopen op een carrièreineigen land. Beidenzijn voorlopigechterwerkloos en han-
E
‘Wedrukken ons uitinde taal vanoud- kolonialen’
en boerenbestaandoet de hartenvan CheikhenMoch- tar,beiden 26 jaar,niet sneller
Benin 1960
Centr.Afr. Republiek 1960
Congo 1960
Comoren 1975
Algerije 1962
Mali 1960
Niger 1960 Tsjaad 1960
Djibouti 1977
Madagaskar 1960
genrondophet universiteitsterrein, waar ze drukdiscussiërenmet twee vrienden. “Ik wilondernemerworden, maar
het is vrijwelonmogelijkgeld te vin- den,”zegtCheikh. “Banken lenen niet aan pas afgestudeerde studen- tenenhet is ookerg moeilijk micro- krediet te krijgen.” Netals Ndione twijfelen de jonge- mannen aan de onafhankelijkheid vanhun land. Hetgrootstepro- bleem is volgens Mochtar dat ze in eenAfrikaanslandwonen,waarEu- ropese spelregels gelden. “Liberalismeenkapitalisme wer-
kenbijonsniet,”zegt hij.“Geld deel je met de familie en familieszijn groot in Afrika. Wieechtrijkdom vergaart, is gedwongenzijn geld te delen met iedereen in het dorp. Dat ontneemt de lust om te werken. Afrikanen kennen toch al geen tra- ditie vanwerken voor geld. Wie hardwerkt,wordt gezien als een blanke.” Indemensa evenverderoporgani-
seert de LigueDémocratique die avond eenpartijbijeenkomst.“De universiteit is eenfabriek die werk- lozenproduceert,”zegtpartijleider Abdoulaye Bathily. “Zo’n vijftot tien procent vandestudenten vindt eenbaan. Logischdat vrijwelieder- een het liefst naarEuropa gaat.” Bathily, tevens hoogleraarge-
schiedenisaandeuniversiteit,geldt als een vandefelsteopposanten vanpresident Wade, die het land steeds autoritairderbestuurt.
Buitenlandse zaken
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124 |
Page 125 |
Page 126 |
Page 127 |
Page 128 |
Page 129 |
Page 130 |
Page 131 |
Page 132 |
Page 133 |
Page 134 |
Page 135 |
Page 136