018 Liefde


‘De vonk sloeg pas echt over toen ik notities bij hem kwam ophalen voor een proeftentamen’


Niels Bekker (43) en Celina Bekker-Klappers (38) uit Rozendaal zijn beiden tandarts


Niels: ‘Ik was 22 en tweedejaars stu- dent, zij 18 en eerstejaars. We raakten al wandelend door de gang op de univer- siteit aan de praat. Celina had op Aruba op de middelbare school gezeten, dat vond ik interessant.’ Celina: ‘We hadden ook wel eens samen colleges en practicum. Maar de vonk sloeg pas echt over toen ik een keer notities bij hem kwam ophalen voor een proeftentamen.’ Niels: ‘We zijn getrouwd in 2006. Daarna hebben we nog ontwikkelingswerk gedaan in Nepal. Dat was eigenlijk onze huwelijksreis.’ Celina: ‘Daarna zijn we onze eigen praktijk IJsselstate begonnen. We zijn bevlogen ondernemers en volgen heel veel cursussen, ook in het buitenland.’ Niels: ‘We vinden heel veel facetten van de tandheelkunde leuk: van implantolo- gie en parochirurgie tot reconstructieve en esthetische behandelingen.’ Celina: ‘Het werk vult toch wel een groot deel van ons leven in, ook privé. Dat komt door ons enthousiasme voor het vak. We hebben drie kinderen: een zoon van 10, een zoon van 7 en een dochter van 5. Wat we altijd waarborgen: de


kindervakanties. Daar sijpelt heus wel wat tandheelkunde doorheen, maar dat is niet erg.’ Niels: ‘We zitten ’s avonds op de bank ook niet over het werk te praten, omdat we shifts draaien. De een werkt dan van 7 uur ’s ochtends tot vijf of zes uur ’s middags, de ander van twee uur ’s middags tot 11 uur ’s avonds.’ Celina: ‘Voor de kinderen is dat fijn: als zij thuis zijn, is een van ons er meestal ook.’ Niels: ‘Doordat we tegengestelde diensten werken, zien we elkaar ook niet de hele tijd. Ik vind het ook wel prettig om alleen in de auto naar de praktijk te rijden. Dan heb je even een kwartiertje voor jezelf, om iemand te bellen of naar de radio te luisteren. Eén keer zaten we wel samen in de auto naar de praktijk. Dat gaat dus niet. Dan zie je opeens rechts zo’n vingertje aan komen dat de radiozender wijzigt.’ Celina: ‘We zien elkaar natuurlijk wel vaak omdat we samen het bedrijf run- nen. Dat zouden we ook niet anders wil- len: we hebben een gedeelde visie over hoe we willen werken. Soms gaan we uit eten en spreken we af dat we even niet over de praktijk praten. Het is belangrijk om af en toe even stil te staan en elkaar te vragen: hoe is het nou met jou, hoe is het met ons?’


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92