14


Column


Barry Hofstede


over erfenis D ver te zoeken’


het historisch besef soms


‘Onder de welvaarts- kinderen is


checkpoint


De Tweede Wereldoorlog is van ons allemaal, aldus één onzer volksvertegenwoordigers. Deze jongeman schrij ft Holocaust tussen aanhalingstekens, kent naar eigen zeggen niemand die geen antisemiet is en probeert bij de ongevaccineerde medemens in het gevlij te komen door ze ‘de nieuwe Joden’ te noemen. Want de oorlog is van ons allemaal. Zo had ik het nog nooit bekeken, en ik heb zelf eigenlij k nooit de aandrang gevoeld om me die toe te eigenen. Ik ben van 1972, dus hoe kan de oorlog van mij zij n? Als ik er al iets van heb meegekregen, dan is het dat ik dankzij (?) twee wereldoorlogen kon opgroeien in een tij d van ongekend lange vrede en almaar stij gende welvaart. De schrik zat er goed in na de laatste oorlog. De mensheid was beschaamd over en vol ontzag voor de tentoongespreide grenzeloze wreedheid. Dat nooit weer, klonk het, en heel even was de oorlog echt van ons allemaal. Tenminste, van de mensen die deze vreselij ke periode aan den lij ve hadden ondervonden en misschien daarom ook wisten te waarderen wat ze hebben. Dan heb je recht van spreken, dan is de oorlog van jou. Wij zij n slechts verwende nakomelingen in een wereld waar het enige dilemma is of we onze shit bij Amazon bestellen of bij Bol.


Is het toeval dat, nu de laatste oogge- tuigen van de Tweede Wereldoorlog ons ontvallen, de schrik en het ontzag voor deze periode ook lij ken af te nemen? Onder de welvaartskinderen is het historisch besef soms ver te zoeken. Maar, zoals schrij ver Godfried Bomans reeds opmerkte: ‘Eén balans zie ik duidelij k: een hogere welvaart, een lagere humaniteit.’ In de Tweede Kamer en daarbuiten wordt net als toen gedreigd met tribunalen en draagt men fier de prin- senvlag op de revers. Davidsterren ontsieren menige Facebookpagina en demonstratie. Op het digitale schoolplein, waar stompzinnige haat een te gek verdienmodel is, worden nekschoten uitgedeeld en galgen opgetuigd. Andersdenkenden worden als landverrader bestempeld en door fakkeldragers thuis bezocht, uitge- scholden en met de dood bedreigd. Want hé, de oorlog is van ons allemaal. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om als Tweede Wereldoorlog- veteraan te moeten toezien hoe de idealen waarvoor je bereid was te sterven, zo verkwanseld worden in het publieke debat. Ooit zal er op deze tij d worden teruggekeken en zullen geleerden zich afvragen: was dat nu werkelij k de erfenis van 75 jaar vrede en vrij heid?


Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrij willig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1 NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zij n kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwij l om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zij n ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrij ver.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76