Dilemma’s


11


Drie veteranen vertellen over de dilemma’s waar ze voor kwamen te staan tij dens hun uitzending. ‘Dit ging een morele grens over.’ Tekst Johan Kroes, Eline Lubberts Fotografi e Merlij n Doomernik


Dilemma’s


‘Put an Afghan face on it’ was hun devies


Gwenda Nielen (43) Missies: Irak (2004), Afghanistan (2006 en 2016) Rang: Luitenant-kolonel b.d.


In 2006 maakte Gwenda Nielen in Tarin Kowt deel uit van het provin- ciaal reconstructieteam (PRT). Het PRT moest de regio helpen bij de wederopbouw en het vertrouwen winnen van de bevolking en de lokale machthebbers. Zo moest Nielen in Chora contact leggen met een lokale politiecommandant. ‘Bij ons eerste bezoek aan deze politiecommandant was hij er al: een jongetje van een jaar of tien. Hij had zij n eigen politie-uniformpje aan, zij n nagels waren gelakt met henna, hij had houtskool onder zij n ogen en was behangen met sieraden. En hij droeg een pistool. Tij dens de gesprekken zat


hij onafgebroken naast de vadsige, oude politiecommandant, een levend pronkstuk dat af en toe thee schonk. Ik was toen wel al bekend met het fenomeen chaiboy. Deze jongetjes uit vaak arme families worden door mannen met macht weggehaald. Ze dienen als jongens van vermaak, schenken thee, moeten dansen en worden niet zelden door diezelfde mannen seksueel misbruikt. Zo doen ze dat nu eenmaal, dacht ik toen ik het jongetje voor de eerste keer zag. Ik heb de politiecomman- dant uiteindelij k vier keer gezien, telkens was het jongetje erbij . Van de tolk hoorde ik dat ze bij elkaar sliepen. De vrouwen van de politiecomman- dant hadden hun eigen onderkomen. Walgelij k, zo’n dikke man met een jong kind. Enigszins machteloos vroeg ik mij n collega’s wat we met deze situatie aan moesten. ‘Put an Afghan face on it’, was hun devies. Probeer het vanuit hun perspectief te zien. Kij k niet alleen door je eigen bril. Het is hun land, hun normen en waarden, probeer daar rekening mee te houden. Dat probeerde ik, maar het voelde niet goed. Ik besefte ook heel


goed dat de politiecommandant het nooit zou accepteren wanneer ik – als buitenlander en als vrouw – er iets van had gezegd. Ik kon die jongen niet weghalen. Ik had dat mandaat ook helemaal niet.


Als ik er later over praatte, was dat bij na argeloos. Dat veranderde toen ik in 2013 mij n eerste dochter kreeg. Ik werd me hierdoor meer bewust van de slechte omstandigheden waarin Afghaanse kinderen opgroeien. Ik besefte na haar geboorte hoe kwetsbaar kinderen zij n en hoe afhankelij k van de bescherming van volwassenen. Toen pas realiseerde ik me hoe ernstig de situatie met het jongetje eigenlij k was. Terugkij kend ging dit een morele grens over. Dat gevoel kon ik eerder niet toelaten. Ik denk nog steeds dat ik toen niks voor het jongetje had kunnen betekenen. Nu ik ouder ben, probeer ik in te grij pen waar ik kan: bij discriminatie, pesten op de werkvloer of seksuele intimidatie. Ik wil een verschil kunnen maken.’


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76