56 PTSS werd Anne Ambags bijna fataal
Zijn herstel begon in Centrum ’45
Bosniëveteraan Anne Ambags (48) prijst zich gelukkig dat er zorg en begeleiding voorhanden was toen hij die het hardst nodig had.
Tekst Maarten Hamelink Fotografi e Mieke Meesen
‘Laat ik duidelijk zijn; ik heb nooit voor het leger gekozen. Ik zag een leven voor me als muzikant, maar in het Wassenaarse milieu waarin ik opgroeide was dat geen optie. En dus ging ik in Amsterdam studeren. De dienstplicht leek me vreselijk, maar omdat ik een potje van mijn studie maakte was er geen ontkomen aan. Laat ze me dan maar van alles en nog wat leren, besloot ik. Al na een paar weken werd ik benaderd voor een nieuw te vormen eenheid van radar- specialisten. Moest ik wel meteen beroeps worden, anders ging het niet. Ik vond het te gek. Binnen de kortste tijd had ik een contract als beroeps bepaalde tijd (BBT’er) op zak en een
L
blauwe baret. Alsof je op je 23e ook maar een beetje overziet waar je aan begint.’ ‘In juli 1995 – het was de dag na de val van Srebrenica – werden we uitgezonden. Binnengesmokkeld is een beter woord. Met z’n allen in een vrachtauto, afgedekt met kleden en matten; zo hebben de Engelsen ons ’s nachts de grens over gekregen. Bij de operatie om Sarajevo te ontzetten werden wij in de bergen bij de stad gestationeerd om vijandelijk vuur op te sporen. We waren een kleine en hechte eenheid – de contacten en vriendschappen zijn er nog steeds. Van de drieëntwintig zijn er drie al niet meer. Dan kan je ongeveer verzinnen
Veteranenzorg in Nederland
Van een persoonlijk gesprek tot een uitgebreid zorgtraject; veteranen die hulp of begeleiding zoeken hebben
hier recht op. Dit is bij wet geregeld. Elk hulpverzoek begint bij het
Veteranenloket. Medewerkers van het loket staan 24/7 klaar voor veteranen en hun thuisfront. Gewoon een vraag, of acuut zorg nodig?
Neem contact op via 088 334 00 00 of
info@veteranenloket.nl.
hoe gezellig het daar was. Bij terug- komst voelde ik me een hele bink. Tot je ontdekt dat de buitenwereld in feite volstrekt onverschillig is. Ze willen weten of je iemand hebt neergeknald en gaan over tot de orde van de dag. Later ontdekte ik dat veel veteranen dat gevoel herkennen.’
Stilstaan op dezelfde steen ‘Gek genoeg heb ik nog bijna bijge- tekend. Er was eigenlijk maar een reden om dat niet te doen; het leven buiten de kazerne trok. Ik pakte mijn bestaan als muzikant weer op en greep al snel naar alle drugs die ik kon krijgen. Het waren de jaren negentig in Amsterdam hè, dus ik viel bepaald niet op. Meer dan tien jaar was dat hoe mijn leven eruitzag. Ik stond compleet buiten mezelf. Er was een moment dat ik doorkreeg hoe iedereen verder ging. Ze kregen een relatie, kochten een huis, hadden een baan. Ik bleef op dezelfde steen staan. Mijn gedrag werd excessiever. Ook m’n imago van muzikant was foetsie toen ik de band werd uitgezet. Het isolement was totaal. Verslavingen en schulden waren het enige wat over was.’
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77
