54
Ooggetuige OV Robbert Dankers ER
maar niet gezegd dat ik gewoon aan een biertje zat.’ Ook al was de staatsgreep mislukt, de chaos was te groot om het Security Sector Development Programme (SSD) voort te zetten. In het SSD werkte Dankers samen met een team van twaalf Burundese officieren om de Burundese strijdkrachten te coachen en op te leiden. Tussen 1993 en 2005 was er in Burundi een grimmige burgeroorlog gevoerd waarin rebellengroeperingen van Hutu’s en de Tutsi’s elkaar te lijf gingen. Na die burgeroorlog werden gewapende facties van beide rebel-
‘De offi cieren waren maar met een ding bezig: overleven’
lengroepen toegevoegd aan politie en leger. Dat verliep toen goed. En hoewel die officieren waar Dankers mee samenwerkte zowel Hutu’s als Tutsi’s waren, vreesden zij in 2015 toch dat het weer uit de hand zou lopen, ondanks dat de coupplegers een gemengde groep vormden. ‘In de wijken waar mijn Burundese collega’s woonden, werd veel geschoten en er waren razzia’s. Ze functioneerden niet
Na zijn studie Bestuurskunde ging Robbert Dankers (49) in dienst om zijn dienstplicht te vervullen. Na de KMA werd hij hoofd Interne Contro- le op vliegbasis Gilze-Rijen. In 2002 werd hij uitgezonden naar Bosnië, en in 2006 ging hij naar Afghani- stan, als missieteamcommandant van het Provinciaal Reconstructie Team. Burundi was tot nu toe zijn laatste uitzending.
meer en waren maar met een ding bezig: overleven. Dus overdag werken aan genderbeleid of aan een cursus Engels of materieelbeheer, dat zat er gewoon niet in. Het voortzetten van het programma en nieuwe Defensiecollega’s sturen, had dan ook geen enkele zin. Daarin werd ik gesteund door Defensie, maar BZ vond mij eigenlijk een loser.’
Terugkeer Hoewel er een vroegtijdig einde kwam aan het SSD-programma, kon een opleiding tot militair juridisch-adviseur, waaraan Robbert met zijn Burundese collega’s en twee Nederlandse en twee Belgische juristen zo hard hadden gewerkt, nog net worden afgerond. Terwijl de onrust in Burundi met de dag heviger werd, deden veertig cursisten hun eindoefening in het binnenland. ‘Wij zouden aanvan- kelijk ook meegaan, maar het was te onveilig’, vertelt Dankers. ‘Die twee Nederlandse juristen zijn zelfs eerder dan gepland teruggevlogen naar Nederland. Ze waren net op tijd, want het vliegveld werd na de staatsgreep gesloten.’
Vier dagen daarna was Robbert bij de Nederlandse ambassadeur uitgenodigd voor de lunch, ter afscheid van de collega van BZ die zich tijdens het schieten in zijn badkuip had verschanst. Robbert had zijn spullen ook al gepakt, en hoewel hij aanvankelijk tien dagen later terug zou gaan naar Nederland, had hij Den Haag die ochtend gevraagd of hij ook met de eerste de beste kist naar huis zou mogen. ‘Tijdens die lunch zag ik op mijn mobieltje tot mijn grote opluchting dat Den Haag ook goed zorgde voor die ene vent diep in Afrika’, vertelt hij lachend. ‘Diezelfde avond kon ik inderdaad terug naar huis vliegen. De volgende dag zou ik mijn vrouw weer zien. Dat gevoel dat ik haar snel weer zou zien, ontroert me nog steeds.’
Turbulente bijeenkomsten Dankers heeft ondanks alles toch heel goede herinneringen aan Burundi. En naast zijn programma heeft hij ook nog wat voor de bevolking kunnen doen. Zo had een van zijn Burundese collega’s een schooltje gesticht voor kinderen van wie de ouders tijdens de burgeroorlog naar Tanzania waren gevlucht. Eenmaal teruggekeerd in Burundi was alles weg en hadden ze niks meer. De school werd met giften opgebouwd. ‘Een collega van de luchtmacht had nog honderden shirts over van de Dam tot Damloop. Die heeft hij naar Burundi opgestuurd. De meisjes van het netballteam konden daar toen in spelen. Later heb ik op die school ook nog overgebleven shirts van de Luchtmachtdagen kunnen uitdelen.’ Vooral de turbulente bijeenkomsten zijn hem bijgebleven. Er was altijd wel iets aan de hand voordat zo’n bijeenkomst eindelijk plaats kon vinden; er was geen elektriciteit, mensen kwamen te laat, enzovoort. Uiteindelijk lukte het altijd. ’Daar heb ik geleerd dat we ons heel erg druk kunnen maken, maar dat het toch wel goed komt. Afrikanen zeggen ook altijd: ‘Jullie hebben de horloges, maar wij hebben de tijd’.’
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77
