Column
27
Barry Hofstede
OVER NUT EN RESULTAAT
W
nuttiger dan tijdens mijn uitzending’
‘Ik voelde me nooit
We hebben tonnen en tonnen aan hulpgoederen rondgereden en gedistribueerd. We hebben mensen geholpen om vijandelijk gebied te ontvluchten. We hebben kleine momentjes van vreugde gebracht in de vorm van snoep, sigaretten en aandacht. We hebben zes maanden lang alles gegeven. We hebben levens gered. Ik had me nooit nuttiger gevoeld dan tijdens mijn uitzending. Terug in Nederland heb ik nog een tijdje gecorrespondeerd met een meisje in Tuzla, tot de brieven niet meer doorkwamen. Zij schreef terug over dood en vernietiging, over beschietingen uit de bergen en gebrek aan alles. Ik voelde mij een verrader. Een ramptoerist. Een vakantieganger. Ik was ‘m gewoon gesmeerd na zes maanden. Bedankt en de mazzel! Mijn uitzending was niet meer geweest dan een korte onderbreking, een uitstapje. Wat was ik graag terugge- gaan. Wat was ik graag blijven helpen. Wat was ik graag gebleven. Terug in Nederland keek ik naar beelden van plekken waar ik kort daarvoor zelf nog had rondgereden. Nog zoiets waar ik geen rekening mee had gehouden: dat de oorlog
gewoon door zou woeden als ik terug was in Nederland. Noem mij naïef. Ik was er heen gegaan met het idee dat de VN de shit zou regelen. En dat het op de een of andere manier klaar was op het moment dat we zouden terugkeren. Dat deze waanzin gestopt zou worden. Welkom in de grotemensenwereld. Wat had het allemaal voor zin gehad? Wat was überhaupt de zin van aardig zijn tegen een ander? Was het niet beter als de mensheid zo snel mogelijk aan zijn eind kwam? Ik was de mens als een vorm van natuurlijke wildgroei, een soort van kanker, gaan zien. Het was zinloos om je ertegen te verzetten. Medemenselijkheid is slechts uitstel van executie. Het leek mij beter om het hele land plat te bombarderen. Opgerot staat netjes. Stelletje mafketels. Dit zegt alles over mijn toenmalige staat van zijn en mijn frustratie en gebrek aan realiteitszin. Mijn geestelijke gezondheid had een zware knauw gehad. Ik was wanhopig, werd verteerd door schuld en gevoelens van onmacht. Ik was ontzettend teleurgesteld in de mensheid, maar ook in mezelf, dat ik niet in staat was geweest om de wereld te redden. Daar ben ik voor in behandeling geweest, zodat ik nu de meeste tijd weet: het is onze plicht nuttig te zijn, niet zoals wij willen, doch zoals wij kunnen.
Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1ste NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77
