Ooggetuige


had ik niet meer kunnen functioneren.” Cammaert werd regelmatig geconfronteerd met bureaucratische rompslomp of onbegrip en onwil van VN-bestuurders. Telkens als hij daar- door gefrustreerd raakte, bezocht hij een vluch- telingenkamp of een ziekenhuis voor slachtof- fers van verkrachting. “Dat geeft je direct de motivatie en de kracht om er weer voor 150 procent tegenaan te gaan.”


Veteraan met een missie


mum aan geweld moet gebruiken omdat de VN er niet is om wraak te nemen. “Dus als iemand iets verkeerds doet, is het niet de bedoeling dat je een paar gevechtshelikopters stuurt om ze een kopje kleiner te maken. In de jaren dat ik met rebellen onder de boom heb zitten praten, heb ik wel geleerd dat je het beste hun vertrou- wen kunt winnen. Je moet precies zeggen waar het op staat. Wederom: je moet doen wat je zegt en zeggen wat je doet.”


Terugblik


Een vergelijking van de missies waaraan Cam- maert leiding heeft gegeven, is niet mogelijk. “Iedere missie was uniek. Congo was buiten- gewoon moeilijk, omdat het zo verschrikkelijk groot is en de problematiek zo complex. Ik werd daar voor het eerst geconfronteerd met seksueel geweld. De gruwelijkheden zijn daar aanzienlijk minder dan een paar jaar geleden. Cambodja was mijn eerste VN-missie, in Ethi- opië/Eritrea verbleef ik twee jaar. Op Mount Igman was de inzet zo volslagen anders. Het valt niet te vergelijken met de zeer ingewik- kelde, politiek gevoelige en gevaarlijke missie die ik in 1997 in voormalig Joegoslavië heb geleid. Met een kleine club (officieren, onderof- ficieren en manschappen van het Korps Mari- niers en van het Korps Commando Troepen; red.) hebben we daar een aantal oorlogsmisda- digers opgepakt die ondertussen voor het Tri- bunaal in Den Haag zijn veroordeeld. Dat geeft ontzettend veel voldoening. Zo totaal anders was het in Congo, waar ik geconfronteerd werd met verschrikkelijke misdaden: groeps- verkrachting, kannibalisme, verminkingen, moorden. Congo was de hel op aarde. Ik heb dat altijd goed van me af kunnen zetten, anders


In 2007 heeft Cammaert de actieve dienst ver- laten. Als veteraan voelt hij zich prettig onder veteranen, met hen kan hij spreken. “Je deelt ervaringen die niet altijd prettig zijn en voor velen diepe wonden hebben geslagen. Het schept een band. Het veteraan-zijn krijgt een speciaal tintje als je multinationale veteranen ontmoet met wie je samen in missies hebt gediend. Bij mijn internationale activiteiten zie en spreek ik er best veel.” De generaal b.d. zit sinds hij de dienst heeft verlaten bepaald niet stil. Hij is betrokken bij de bestrijding van seksueel geweld in oorlogs- gebieden en is voorzitter van de Raad voor de Vluchteling. “Wereldwijd zijn er miljoenen ontheemden die gevlucht zijn voor geweld. Maar voor seksueel geweld kun je niet vluch- ten. Als vluchtelingen aankomen in kampen verwachten ze veilig te zijn, maar ook daar vindt seksueel geweld plaats. Als ze ooit weer terug kunnen keren, komen ze terecht in een maatschappij die de littekens draagt van sek- sueel geweld. De internationale gemeenschap heeft de morele plicht om burgers te bescher- men tegen seksueel geweld.” In het VN-mandaat van de Veiligheidsraad is de bescherming van burgers, inclusief tegen seksueel geweld, aan de VN-troepen opgedra- gen. Als militair heeft Cammaert zich daarvoor altijd volledig ingezet. “Thans geef ik die erva- ringen door aan commandanten van multina- tionale eenheden die nu worden uitgezonden. Het bereidt hen beter voor op de bijzonder lastige situaties die zij zullen ontmoeten.” Cammaert, die in 2008 de Carnegie Walter vredesprijs ontving voor zijn verdiensten voor de internationale vrede, vindt het schokkend dat mensen hier in Nederland bij actualiteiten- programma’s wegzappen als er iets over Darfur of Congo wordt gezegd. “Zijn we immuun of te druk met onszelf?” Voor veteranen ziet hij een taak om de samenleving te informeren over de operaties die vrede en veiligheid voor de burgerbevolking moeten brengen. “Zij kunnen medeburgers meer bewustmaken dat we met elkaar in Nederland in een relatief rustige, veilige en luxe omgeving wonen als je dat ver- gelijkt met het leed van miljoenen in andere delen van de wereld.”


Met dank aan het Interviewproject Nederlandse Veteranen.


JANUARI-FEBRUARI 2013 47


Generaal-majoor Patrick Cammaert (3e van r) op 27 februari 2001 in het grensgebied van Eritrea en Ethiopie.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64