Nadat hij in 2011 reserve was, stond Michiel Helwig vorig jaar in de erehaag.
den. Vrijheid is niet gratis, helaas.” Lachend voegt hij eraan toe: “Ik ben echt een pacifist, maar wel één die zal vechten voor vrede en vrijheid wanneer dat nodig is. We moeten het samen doen!”
Luchtmacht “Voorafgaand aan de herdenking ben
ik samen met een collega bij ver- schillende informatiebijeenkomsten geweest en het was opvallend dat wij de enige twee luchtmachters waren”, aldus helikopterpiloot Gepco Ruiten- berg (50). Ook in de jaren daarvoor was volgens hem de luchtmacht mondjesmaat vertegenwoordigd in de erehaag. Hoe dat komt? Ruiten- berg: “Misschien dat militairen van de landmacht meer hebben meege- maakt en dichter bij de bevolking in de uitzendgebieden hebben gestaan? Als piloot vlieg je over zo’n gebied heen en heb je niet direct contact met de bevolking.”
Ruitenberg is op meerdere mis- sies geweest zoals naar Cambodja in 1993, naar Joegoslavië in 2001
Gepco Ruitenberg tijdens de herdenking in 2012.
en later nog een aantal keer naar Bosnië. “In Cambodja heb ik maar drie maanden gezeten omdat je het malariamiddel Lariam niet langer mocht slikken in combinatie met vliegen.” Zijn taak bij 298 Squadron bestond voornamelijk uit het vervoer van mensen en goederen en stand-by staan om eventueel gewonde mari- niers snel naar het dichtstbijzijnde veldhospitaal af te voeren.
Blauw bloed
Acht jaar geleden verliet Ruitenberg Defensie toen hij via een ex-collega werd geïntroduceerd bij de trauma- helikopterdienst. “Ik heb het op de traumahelikopter prima naar mijn zin, maar ik zal nooit vergeten dat ik dankzij Defensie mijn opleiding tot piloot heb kunnen doen.” Als veteraan is hij nooit actief geweest, maar toen hij werd gevraagd om in de erehaag plaats te nemen, aarzelde hij geen moment. “Ik heb nog steeds blauw bloed, luchtmachtblauw, door de aderen stromen”, voegt hij er lachend aan toe.
Nooit eerder had hij zo lang onbe- weeglijk stil moeten staan, maar de tweeënhalf uur in de erehaag gingen toch vanzelf voorbij. Vanuit zijn ooghoeken kon hij bovendien op een groot televisiescherm de plechtig- heid volgen. Ruitenberg: “Het was zo stil op de Dam. Indrukwekkend. Een paar weken daarna was ik toevallig weer op dezelfde plek, heel lawaaiig en vol toeristen, dat was zo’n groot contrast. Ja, ik vond het heel mooi.” Het enige minpuntje vindt Ruiten- berg dat er aan het einde, toen alle notabelen al langs het monument waren gelopen, te vroeg werd opge- broken. “Dan zijn er nog steeds men- sen die eerbiedig langs het monu- ment lopen, terwijl ze die televisie- schermen al staan af te breken. Dat was een kleine ergernis. Maar verder vond ik het prachtig dat het mij is overkomen. Het hoorde erbij, het klopte. Ik was me als veteraan sterk bewust dat ik er ook stond voor men- sen die het niet hebben kunnen navertellen.”
JANUARI-FEBRUARI 2013 27
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64
