Checkpoint Barry


Flikker toch op! I


k heb ooit een theatertekst geschreven voor drie homo’s. Ze wilden graag een stuk maken waarin hun geaardheid centraal


stond. Ik heb me ingelezen en veel met ze gepraat en één opmerking kwam steeds weer terug in die gesprekken: dat ze er zelf eigenlijk nooit bij stilstonden dat ze homo waren, dat dat gewoon zo was. Het waren altijd anderen die hun geaardheid tot onderwerp van een (ongemakkelijk) gesprek maakten, dan wel problematiseerden.


Om de een of andere reden wordt homo- seksualiteit ook vrij vaak vrijwel meteen met seks geassocieerd. De mannen en vrouwen die zich daarmee bezighouden – alsof het hier een hobby betreft – wil- len enkel vies doen. Dat er van oprechte liefde sprake kan zijn, lijken sommige mensen niet te kunnen begrijpen. Maar je kan en hoeft niet alles te begrijpen en die seksassociatie komt meestal uit de heterohoek. Zegt dat misschien iets over hetero’s? We worden dagelijks overspoeld met reclames, films, muziekvideo’s, tijd- schriften, literatuur en weet ik wat nog meer waar de seks vanaf spat. Op televisie en op billboards, om van het internet nog maar te zwijgen. Alles is doordrenkt van seks. Seks, seks en nog


Eén keer per jaar mogen ze uit de kast, voor de Canal Pride, zodat het ‘klootjesvolk’ kan ‘hoomoos kiek’n’


eens seks. Het is de maatstaf voor het al dan niet functioneren van onze relatie en het favoriete gespreksonderwerp op elk schoolplein en dispuut, in alle kleedkamers en op iedere werkplek. En je verkoopt er een hoop spullen mee. Maar blijkbaar kan ons heteroseksuele brein de informatie dat homoseksuele stellen ook aan seks doen niet helemaal aan, want als zij het doen, dan is het vies en vuil of op zijn minst grappig. Wanneer ze hand in hand of zelfs kus- send over straat gaan, dan is dat voor sommigen genoeg om helemaal los te gaan. Dat ze provoceren en meer van dat soort onzin. Maar al die kleffe hetero- stelletjes die elkaar overal af staan te likken, die provoceren blijkbaar niet. Want als ‘ons hetero’s’ onze seksualiteit tonen, dan is het normaal en gezond. Seks geeft status – aan een man tenmin- ste, als vrouw ben je al gauw een slet – en wat we in huis hebben mag door iedereen gezien worden, maar het klein- ste teken van genegenheid tussen twee mannen of vrouwen en alle alarmbellen beginnen te rinkelen. In je kast! Eén keer per jaar echter mogen ze eruit, voor de Canal Pride, zodat het ‘klootjesvolk’ kan ‘hoomoos kiek’n’.


Niet dat ik het met zekerheid kan zeg- gen, maar ik denk te weten dat het in het Nederlandse leger goed gaat met de acceptatie van LHBT-personeel. Die wetenschap baseer ik op het feit dat het acceptatiebeleid actief vanuit de top wordt ondersteund en uitgedragen. Dat is volgens mij een van de belangrijk-


ste voorwaarden voor succes. Je moet er toch niet aan denken dat er in het Nederlandse leger figuren rondlopen als de Amerikaanse (ex-)generaal John Sheehan, die twee jaar geleden in een vraaggesprek op de verrekijk met droge ogen verkondigde dat de val van Sre- brenica te wijten is aan het homobeleid in ons leger. Zo’n man zou nog geen roze lijst moeten mogen invullen, laat staan leidinggeven. Je kan het enerzijds jammer vinden dat de SHK, de Stichting Homoseksualiteit en Krijgsmacht, nodig is, maar je kan er ook blij om zijn. Ze mogen en kun- nen bestaan en dat is een groot goed. Ze zijn het frisse en verlichte tegenge- luid tegen door hun eigen seksualiteit geobsedeerde en vaak zelf onderdrukte mensen. Want homoseksualiteit of welke geaard- heid dan ook waar vreemd tegenaan wordt gekeken, is alleen maar een pro- bleem omdat anderen dat vinden. Meer is het niet en dat vind ik het werkelijk trieste: dat je je moet verantwoorden voor hoe/wat/wie je bent, of dat je er niet voor uit durft te komen, omdat anderen hebben besloten dat er iets mis is met jou.


En daarom: lang leve de SHK! Gefelici- teerd! Dikke zoenen voor iedereen! Puik werk en ga zo door!


Opdat jullie je op een dag feestelijk op kunnen heffen.


Barry Hofstede maakte van november ’92 tot mei ’93 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal-Bosnië, waarna hij tien jaar nodig had om die periode enigszins een plek te geven. Sinds 2002 ontplooit hij zich als (toneel)schrijver. Hij schrijft over uiteen- lopende zaken, maar oorlog en veteraan zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. Daarnaast is hij hartstochtelijk muziekliefhebber. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meegemaakt tijdens zijn uitzending.


JANUARI-FEBRUARI 2013 25


Column


Foto: Karin Stroo


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64