NIEUW-GUINEAVETERAAN HENK FRANKEVEIJLE GENIET VAN BRONBEEK
‘Mooie plek om oud te worden’
Het weer is wel heel slecht als Henk Frankeveijle (78) ’s ochtends niet in de tuin van landgoed Bronbeek te vinden is. Al sinds zijn komst naar Arnhem, bijna zes jaar geleden, zorgt hij met een andere bewoner voor het schoonhouden van de entree, de voortuin en de tuin rondom de commandantenwoning. “Ik voel me er goed bij en mijn maat ook.” Ook houden beide mannen een oogje op de staat van de diverse monumenten.
F
rankeveijle oogt niet alleen fit, hij is het ook. Naast het werk in de tuin probeert hij iedere dag een flinke
wandeling van anderhalf tot twee uur te maken. “Dat is mijn hobby geworden. Ik ben gezond en voel me goed.” Afgelopen jaar liep hij onder meer de Airborne- en Exodustocht en de Vierdaagse van Alkmaar en Nijmegen. “Ik loop nog goed, maar merk wel dat ik langzamer herstel nu ik ouder word. Na de Vierdaagse van Nijmegen was ik dood- en doodop. Ik weet niet of ik dit jaar weer meedoe.”
Kampen
Frankeveijle groeide op als zoon van een KNIL-militair en een Indische vrouw. Tijdens de Tweede Wereld- oorlog werd zijn vader tewerkgesteld aan de Birmaspoorlijn en daarna in de kolenmijnen in Japan. De eerste twee jaar van de oorlog bracht hij met zijn moeder en zusjes door in een vrouwenkamp. Daarna werd hij, alleen, overgeplaatst naar een jon- genskamp. Alle leden van het gezin overleefden de Japanse bezetting en werden in 1947 herenigd. Na de opheffing van het KNIL vestigde het gezin zich in december 1950 defini- tief in Nederland. Een jaar later meldde Frankeveijle zich aan als beroepsmilitair bij het Korps Mariniers. Na zijn opleiding tot infanterist en een specialisten-
opleiding voor springstoffen vertrok korporaal Frankeveijle eind 1953 naar Nieuw-Guinea. “Ik was heel blij om weer daar te zijn. Het klimaat was ongeveer gelijk aan dat van Indonesië, alleen de bevolking was anders. Ik sprak een aardig woordje Maleis en werd dan ook vaak gevraagd om tijdens patrouilles mee te gaan om te vertalen.” Terug in Nederland meldde hij zich aan als vrijwilliger voor een tweede missie. “Die was toch anders. Geen grote vuurgevechten, maar wel wat schermutselingen door infiltraties.” In die periode had hij veel te maken met krijgsgevangenen. “Dat waren ook maar gewone Indische jongens. Ze werden gestuurd, net als de dienstplichtigen bij ons. Ik kon goed met ze praten.” Bij de herdenkingen op landgoed Bronbeek is Frankeveijle altijd aan- wezig. “Met de commandant leg ik een krans bij het monument voor het vrouwen- of jongenskamp. Ik ben de enige bewoner die in een dergelijk kamp heeft gezeten. En uiteraard ook op 15 augustus in Den Haag.” Hij vertelt over de kameraadschap onder de bewoners en de gesprekken onder elkaar. “We spreken hier dezelfde taal, maar ieder heeft zijn eigen verhaal. Ik ben een tevreden mens. Ik kan hier doen en laten wat ik wil. Voor mij is Bronbeek een mooie plek om oud te worden.”
JANUARI-FEBRUARI 2013 17
Door: Marleen Wegman Foto: Birgit de Roij
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64
