search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
Klare taal Richard Suy


en een circulaire economie te stimuleren. En dan de sector mondzorg. Studies hebben inmiddels uitgewezen dat de CO2-voetafdruk van de sector mondzorg grotendeels aan factoren buiten de prak- tijken moet worden toegerekend. Transportbewegingen door medewerkers, patiënten en leveranciers van en naar de praktijk zijn de hoofdschuldigen. Waar liggen voor ons, en dus voor het milieu, de kansen? Als je het aan de zorgverze- keraars vraagt, dan lijkt het antwoord simpel. Zij laten graag zien dat ze van CO2-reductie een speerpunt in hun beleid te maken. Dit is wat bijvoorbeeld VGZ daarover schrijft: “Te veel CO2 in de lucht is niet goed voor onze mooie aarde. En niet voor onze eigen gezondheid. Wij willen daarom onze CO2-voetafdruk zo klein mogelijk houden. VGZ wil in 2021 65% minder CO2-uitstoten dan in 2019. En het lijkt erop dat het gaat lukken!” Dat klinkt lovenswaardig. Maar hoe consequent zal VGZ dit voornemen gaan doorvoeren? Immers, VGZ is de vaandel- drager in het aanbieden van contracten aan zorgverleners en instellingen waarbij de kostentechnische ‘race to the bottom’ is ingezet. Want nu werkt het als volgt: tandtechni- sche werkstukken krijgen een plafond- tarief dat zorgverleners nagenoeg ver- plicht uit te wijken naar werkstukken die geproduceerd worden in lagelonenlanden (vaak in China). Daarna worden deze ma- terialen via hubs van over de hele wereld


ingevlogen. En we weten allemaal dat de CO2-uitstoot van vliegtuigen enorm hoog is. Dus aan de ene kant doen we als sector ons best om de CO2-uitstoot te reduceren, maar aan de andere kant wor- den we gedwongen dit effect teniet te doen. Maar goed, we wil- len uiteraard kijken naar kansen en die zijn er zeker. De inspanningsmatrix, waarbij de inspan- ning is afgezet tegen het verkregen resultaat, laat zien dat we als sector zeker de handschoen kunnen en moeten oppakken om met gezond ver- stand te kijken naar alle materialen die we gebruiken. Ook kunnen we zuiniger zijn met energie. De hoge energieprijzen en het energielabel van gebouwen zul- len hier zeker een extra impuls aan geven. En verder? Hoe krijgen we de CO2-foot- print van het transport (‘goed’ voor meer dan 65% van het aandeel CO2 in onze sector) terug naar betere waarden? We denken graag mee, maar wat is het een lastig vraagstuk. Wat vinden we bijvoor- beeld van het idee om nieuwe collega’s te werven die binnen een straal van 10 kilometer moeten wonen? Alsof het niet al moeilijk genoeg is om überhaupt mensen te vinden… Of moeten we dan maar werken aan een ontmoedigingsbeleid van clientèle zodat ze minder naar de praktijk afreizen of in


“Moeten we preventie


gelijkstellen aan


motivatiegesprekken per zoom?”


ieder geval met de fiets of te voet? Fiet- senrekken neerzetten in plaats van par- keerplaatsen? Moeten we preventie gelijkstellen aan motivatiegesprekken per zoom? Of gaan we er eindelijk voor zorgen dat we beter en meer zorgverleners opleiden zo- dat patiënten meer kans hebben om dichterbij huis naar de tandarts te gaan en voor meer spe- cialistisch behandelingen binnen de eigen praktijk kunnen blijven? Dat gaat het aantal transportbewegingen van


personeel en patiënten vast beperken. En dan is er zeker ook winst te halen op het gebied van de transportbewegin- gen van de leveranciers. Met een goed voorraadbeheersysteem kun je zelf nog wat gerichter inkopen. Zo voorkom je dat bezorgers meerdere keren per week door Nederland rijden om elke keer een klein doosje te bezorgen. We denken graag mee in oplossingen, de wil is er. Maar het is belangrijk dat we er als sector niet alleen voor staan en verantwoordelijk gehouden worden voor de gevolgen van jaren Haags beleid. De minister is bij machte om met het juiste (fiscale-) beleid pas echt grote stappen te maken. En VGZ? Die laat de patiënt voor- alsnog maar wat verder rijden.Z


RICHARD SUY, BESTUURSLID KNMT DECEMBER NT DENTZ 13


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84