Tekst: Leopold Messchaert Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 037


Vergeten “


Oud-huisarts Leopold Messchaert merkte tijdens een bezoekje aan een oud-patiënte dat hij minder onvergetelijk was geworden dan zij.


Ik ben oud-huisarts en geniet intussen van onze camper die gestald staat bij voormalige patiënten. Hun licht- dementerende moeder van 91 jaar woont naast hen en onlangs liep ik – nadat ik de camper had weggebracht – ook even bij haar binnen. Ik ken haar en haar inmiddels over-


leden echtgenoot meer dan 35 jaar, ze hadden een boerderij aan de andere kant van de A2. Toen er een viaduct over de A2 kwam, kreeg zij hartklachten die zij toeschreef aan het viaduct. Dit deed haar terugverlangen naar de stoplichten, want toen die er nog waren, had ze geen angina pectorisklachten. Aanvankelijk wisselde ik haar pessari-


um op de praktijk, later deed de assis- tente dit, maar op een gegeven moment werd ze minder mobiel en verschoonde ik haar pessarium aan huis. Een hele klus, ze waggelde dan eerst naar de slaapkamer, plofte op het lage bed waar


ik als ik snel genoeg was nog net de tijd had een handdoek neer te leggen. Met veel moeite trokken we samen


haar kousen en onderbroek naar bene- den waarna ik op goed geluk op zoek ging naar het pessarium. Omdat het matras lekker zacht was, viel het nog niet mee om het pessarium aan te haken en te verwijderen. Dit tafereel ging altijd gepaard met heftig geschreeuw en een poging mijn hand weg te trekken. Ge- lukkig duurde dit meestal niet te lang en liep ik vervolgens naar de keuken om het pessarium te reinigen. Na terugplaatsing was bloeddrukmeting en koffiedrinken het gebruikelijke onontkoombare ritueel. Al met al altijd een langdurige visite die afgerond werd met een doosje eieren. Recent zag ik haar dus weer en als


altijd zat ze op haar vaste plek aan de eettafel. Ik vroeg haar of ze wist wie ik was en ze begon in algemeen beschaafd Boxtels te raden: meneer pastoor of iemand van de apotheek? Toen ik haar vertelde dat ik haar


vroegere huisarts was, antwoordde ze: oh, maar u bent toch al lang dood! Nee zei ik, dat is mijn voorganger dokter M. (ik heb 33 jaar de praktijk gehad). Oh, zei ze, maar gisteren bent u ook al geweest.


Nee zei ik, dat is waarschijnlijk mijn opvolger geweest. Vervolgens vraag ik of haar eten gesmaakt heeft (er staat een leeg bord op tafel) waarop ze antwoordt: Dat weet ik niet maar het zal wel, want ik heb het allemaal op. Voor het weggaan, zoek ik op tafel


naar een briefe om haar dochter te laten weten dat ik bij haar moeder geweest ben. Ik vind daar een briefe van de doch- ter aan moeder: Lieve moeder, je moet wel aardig zijn tegen de zusters van de thuiszorg anders komen ze niet meer en dan kan jij hier niet blijven wonen… Liefs A.


Toen ik zei wie ik was, zei ze: ‘U bent toch al lang dood?’


Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of wout.de.bruijne@artsenauto.nl


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76