030 Onvergetelijk


Tekst: Joris Jansen Beeld: Marcel Leuning


Klapper “


De speciale band tussen ortho- pedisch chirurg Joris Jansen en een oudere, inmiddels overleden, patiënte zou zomaar tot in het hiernamaals kunnen reiken.


Ze was een kleine, lieve, goedverzorgde Indische dame van ruim 80, bij wie ik als jonge orthopeed een kunstknie plaatste. Mede door haar broze botten was van- wege een later opgetreden fractuur nog een revisie van de knieprothese nodig, wat de frequentie van ons prettige poli- klinische contact een tijd lang intensi- veerde. De bezoeken begonnen er steevast


mee dat ik na binnenkomst van haar een complimenteuze en enigszins flirtueuze opmerking over mijn mooie schoenen kreeg. Tevens bracht ze meestal een presentje mee, bijvoorbeeld een zelf- gehaakt kussentje ‘om uw hoofd op te rusten te leggen dokter, want u ziet er zo moe uit’. Op een dag vroeg ze bij het verlaten van de spreekkamer of ik van ‘verse klapper’ hield. Op mijn verbaasde, niet-begrijpende blik, zei ze dat ze bij


het volgende bezoek wel wat mee zou brengen. En zo geschiedde. Bij de volgen- de afspraak kwam ze met twee plastic tasjes mijn spreekkamer binnen. Deze bleken gevuld met Indische lekkernijen zoals onder meer rendang, sajur lodeh, spekkoek en uiteraard ook een gerecht met de door haar beloofde ‘verse klap- per’ (kokos). Toen deze mevrouw enige tijd na haar


knierevisie weer goed gerevalideerd en mobiel was, kwam ook het onvermijde- lijke moment dat we afscheid van elkaar moesten nemen, omdat controle niet meer nodig was. Bij het afscheid sprak ze de voor mij memorabele woorden: ‘Dokter, wilt u mij beloven dat we elkaar hierna toch ook gewoon weer zullen zien?’ Het was voor mij meteen duide- lijk dat ze eigenlijk het ‘hiernamaals’ bedoelde en ik beantwoordde haar vraag met een volmondig ‘ja’. Een aantal jaren verstreken sindsdien.


De gedachte aan Indische rijsttafels bleef voor mij onlosmakelijk verbonden met de herinnering aan de frêle gesoigneer- de gestalte van deze dame en aan haar zelfgemaakte heerlijkheden. Onlangs trof ik in mijn postvak een briefe aan van een van de secretaresses.


De dochter van mevrouw was langs ge- weest op de poli en had een boodschap namens haar moeder achtergelaten. Een jaar eerder was die overleden, maar ze had haar dochter op het hart gedrukt haar dankbaarheid voor de verleende medische zorg over te brengen, als ze in de buurt zou zijn. Van één ding ben ik sindsdien stellig


overtuigd: als er een hiernamaals is, dan staat er een wit plastic bakje met verse klapper op me te wachten, met het lachende gezicht van de Indische dame erachter.


Bezoeken begonnen steevast met een flirtueuze opmerking


Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of wout.de.bruijne@artsenauto.nl


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84