014 Interview


bestuderen en met patiënten werken, ja, dat leek me wel wat.” Met zijn vooropleiding is het ‘nog een heel gedonder’ om op de academie te komen, maar als het lukt, is hij – 24 jaar op dat moment – de gelukkigste man op aarde. “Ik ver- huisde van een klein dorpje naar de grote stad. Had een beetje Het kleine huis op de prairie-gevoel. Ik ging er vol voor. Deed niets anders dan stude- ren, haast op het dwangmatige af. En daar ben ik eigenlijk nooit mee opgehouden.” Na zijn opleiding komt Scherder bij de


Valeriuskliniek te werken. “Een kleine psychia- trisch-neurologische kliniek waar ik me bezig- hield met revalidatie. Je mocht er overal mee- kijken. Bij medische ingrepen, bij obducties, de hele mikmak. Zolang je je mond maar hield.” Op de vraag of hem dat niet veel moeite kostte, schiet hij in de lach. “Ik stond achteraan, ademloos, over alle schouders heen te kijken. Ik raakte in de ban van het brein en wist: dít is het, dit gaat het worden.”


Loze uren vullen Als de mogelijkheid zich voordoet om in deel- tijd neuropsychologie te studeren aan de VU, gaat Scherder ervoor, op zijn 33e, naast zijn fulltimebaan als fysiotherapeut. Later promo- veert hij – met Dick Swaab als promotor – in de avond- en ‘loze’ uren. “Je kunt om 9.00 uur opstaan in het weekend, maar je kunt ook om 6.00 uur opstaan.” Hij krijgt de steun van zijn vrouw – ook fysiotherapeut – en kinderen. “We hebben een hecht gezin. En ik heb niet zoveel gemist hoor. Ik ben nooit boven gaan zitten, ik heb altijd beneden gestudeerd en gewerkt. Als er voetbal op tv was en er viel een doelpunt, dan kwam ik even kijken.” Stressgerelateerde klachten heeft Scherder


naar eigen zeggen nooit echt gehad, in tegen- stelling tot veel jonge medici tegenwoordig. Geconfronteerd met de cijfers van de VvAA Quickscan – 1 op de 5 jonge artsen kampt met burn-outklachten – zegt de professor: “Ik deed wat ik graag wilde én wat mijn vaardigheden mij toelieten. Ik had er lol in. Dat is, denk ik, een groot verschil met jonge dokters die vaak op hun tenen lopen, die veel móeten en niet zo- veel waardering krijgen. Als je dan ook nog de hele dag mopperende patiënten hebt omdat het spreekuur uitloopt, dan is de lol ver te zoeken. En onderling is het volgens mij ook niet steeds gezellig. Het is niet altijd een sportieve wereld, waarin men elkaar alles gunt. Iedereen wil die ene opleidingsplek.” In publiekslezingen legt Scherder uit dat be-


wegen helpt om stress te verminderen. “Maar in het geval van deze jonge dokters is het te simpel of eigenlijk bespottelijk om dat te zeggen. Het is niet dat je deze stress er even uitwandelt. Daar is veel meer voor nodig. Maar het is wel zo, in


algemene zin, dat we het sporten vaak als eer- ste eruit gooien, wanneer het ons te veel wordt. Dat is jammer, want met een actieve leefstijl is veel winst te behalen.” Zelf hanteert hij de leefstijl die hij propa-


CURRICULUM VITAE


Erik Johan Anton


Scherder (1951) geboren in Amsterdam


1975 – 1979


opleiding fysiotherapie, Hogeschool Amsterdam 1979 – 2000


fysiotherapeut bij


de Valeriuskliniek, Amsterdam 1984 – 1989


opleiding neuropsychologie, Vrije Universiteit, Amsterdam 1989 – 1995


promotie neuropsychologie 2000 – 2002


docent klinische


neuropsychologie, Vrije Universiteit, Amsterdam 2002 – 2004


bijzonder hoogleraar, Vrije Universiteit, Amsterdam


2004 – heden


hoogleraar bewegings- wetenschappen,


Rijksuniversiteit Groningen 2008


docent van het jaar,


Rijksuniversiteit Groningen 2009


VU-onderwijsprijs 2009 – heden


hoogleraar klinische neuropsychologie, Vrije Universiteit, Amsterdam


Op de tafel Zo ook bij zijn debuut in De Wereld Draait Door. Begin 2014 schuift Scherder voor het eerst bij Matthijs van Nieuwkerk aan om het platform ‘de Universiteit van Nederland’ onder de aan- dacht te brengen. Hij is een van de wetenschap- pers die via dit platform gratis minicolleges geven over hun vakgebied. “Ik wilde wel iets komen vertellen bij DWDD, want ik vond het een prachtig initiatief. Dat ze ook studenten van mij hadden uitgenodigd om iets aardigs over mij te zeggen, had van mij niet gehoe- ven.” Het gebeurt wel. De studenten steken de loftrompet én laten vallen dat de professor in de collegezaal vaak op de tafel gaat staan. “Voor ik het wist, stond ik daar in de studio op tafel. Niet dat ik dat erg vond, maar in de weken erna ging het alleen maar over dat ik op de tafel had ge- staan en nauwelijks over wat ik had verteld. Op een gegeven moment dacht ik: hou erover op.” Het is wél de opmaat naar landelijke bekend-


heid. Scherder geeft diverse tv-colleges – zoals bij DWDD University en in Max Masterclass – én duikt het theater in. Met Dick Swaab en Ard Schenk geeft hij lezingen over lichamelijke (in)activiteit en het belang van bewegen voor het brein. Met pianist Jan Vayne aan zijn zijde vertelt hij wat muziek en het bespelen van een instrument teweegbrengen in de hersenen, terwijl hij met het klassieke orkest LUDWIG en arts/onderzoeker Cuna Knegt als sidekick, het verband tussen dans en brein belicht. ‘In


geert. Zo fietst Scherder dagelijks naar de VU, waar zijn werk zich voor een deel toespitst op onderzoek én op geld binnenhalen voor onder- zoek. Helpt zijn bekendheid daarbij? “Soms gaan deuren misschien wat makkelijker open, maar voor de grote projecten en subsidies is het gewoon een competitie.” Veel wetenschappers zien acquisitie als noodzakelijk kwaad. Hij niet. “Ik vind het uitdagend, spannend. Kijken hoe we de aanvraag zo goed mogelijk kunnen doen. Hoe we bijvoorbeeld de titel nog nét wat beter en aansprekender kunnen maken.” Van 1 september tot half februari geeft


Scherder onderwijs aan masterstudenten neuropsychologie. In de collegezaal probeert hij immer onderscheidend te zijn. “Om studenten te prikkelen, om ze bij me te houden.” Zo heeft hij deze ochtend een ALS-patiënt meegenomen. “Dat is superleerzaam voor de studenten én het raakt hun hart.” Een ander kenmerk van de pro- fessor is dat hij geregeld op de tafel gaat staan tijdens colleges.


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84