38


Ton Broers (59)


MISSIE CAMBODJA 1993, VOOR- MALIG JOEGOSLAVIË 1996, 1998, IRAK 2004, AFGHANISTAN 2005, 2006, TSJAAD 2008


EINDRANG Kapitein


TSJAAD


Ton Broers: ‘Tsjaad was mijn laatste missie. In de loop van 2008 werden we met een verkenningseenheid van zestig mariniers naar het oosten van Tsjaad gestuurd, om binnen de missie European Union Force Tchad/RCA te dienen als de ‘ogen en oren’ van een Iers bataljon. Dat was wel even wennen, want deze Ierse militairen waren heel aimabel, maar operationeel om te janken. Voor de Ierse republiek was het de eerste missie sinds lange tijd en hun militairen wilden niks. Ze zagen het liefst dat wij bij de poort van het kamp gingen staan om de wacht te houden. Er is niks dramatischer dan zestig mariniers niets laten doen. Dat gaf frictie tussen onze staf en die van hen, maar uiteindelijk zijn we volledig gaan meedraaien en hebben we verschillende meerdaagse operaties uitgevoerd. Dat was voor mijn mannen echt een verade- ming. We zaten daar tijdens de regen- periode en de hoeveelheid water die dan naar beneden komt, is onwaarschijnlijk. Droge rivierbeddingen veranderden in kolkende rivieren en de onverharde wegen werden onbegaanbaar, zelfs voor onze Viking-rupsvoertuigen. Het was onze taak om de bewegingen van de rebellen in kaart te brengen, die in colonnes van Toyota Landcruisers vanuit het wetteloze Soedan kwamen. Dat heeft een keer tot een soort cow- boy-achtige confrontatie geleid. Op een dag werd de stad Gozbeida door zo’n colonne overvallen. Toen wij rookwolken boven de stad zagen verschijnen, zijn


checkpoint


‘Het grote publiek weet waarschijnlijk weinig van deze missie’


we erop af gegaan. Op het centrale plein stonden we tegenover de rebellen. Dat was een spannend moment. De vraag was wie er ging schieten. Uiteindelijk hebben we ongeveer twee uur tegenover elkaar gestaan. Uiteindelijk hebben we ze laten gaan, onder de voorwaarde dat ze de gestolen auto’s zouden teruggeven. Met het Korps Mariniers hebben we twee rotaties gedraaid, waardoor deze missie binnen het korps wel enige bekendheid geniet. Het grote publiek weet er waar- schijnlijk weinig van. Zelf kijk ik er met een positief gevoel op terug en ik ben blij dat iedereen weer heel mee terug is gekomen. Als ‘moeder van de eenheid’ was dat toch mijn verantwoordelijkheid.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76