Hulp voor Oekraïne


53


Berry Tijhof (l) en Jorrit Vermaat


Dankbaar


Bosniëveteraan Jorrit Vermaat (39) leverde twee busjes vol met goederen af in Warschau, nam veertien Oekraïense vluchtelingen mee terug naar Nederland én hield er een relatie aan over.


‘Het was een spontane actie. Ik heb een camperbusje en twee weken na het begin van de oorlog bedacht ik dat ik gewoon naar Oekraïne zou rijden om hulpgoederen af te leveren. Die camper bleek niet verzekerd te zijn voor een dergelijke missie. Via een oproep op Facebook had ik binnen een uur een ander busje geregeld. Ook mijn Facebookoproep voor goederen en geld werd massaal gedeeld en mijn toch niet heel kleine schuur lag al snel vol met medicijnen, voedsel en verzorgingsproducten. Een ander verhuurbedrijf stelde nog een bus ter beschikking, zodat ook mijn buurman Berry Tijhof, burgermedewerker bij Defensie, een deel kon vervoeren. Na een oproep van Dutch Military Veterans kwam ik in contact met nog twee chauffeurs en een tolk. Tijdens de 1600 kilometer lange rit konden we elkaar afwisselen tijdens het rijden. Half maart vertrokken we met


vijf mensen en twee volgeladen busjes. Echt bizar hoe snel we alles hebben kunnen regelen, inclusief opvangadressen voor de vluchte- lingen die we mee terug zouden nemen. in Warschau hebben we onze goederen afgeven. Daar hadden zich vluchtelingen verzameld. Dat was een treurige toestand. Je zag het verdriet op de gezichten, een emotioneel moment. Samen met onze tolk heb ik vluchtelingen aangesproken of zij meewilden naar Nederland. In eerste instantie was dat lastig. Ze dachten allemaal dat ze na drie weken wel weer terug zouden kunnen naar Oekraïne en wilden dus niet zo ver weg van huis zijn. Uiteindelijk wilden er veertien mensen mee, variërend van een baby van 8 maanden oud tot en met een oma van 70 jaar. Het was al vrij laat toen we de terugreis begonnen en daarom boekte ik bij de grens met Duitsland een hotel. Dat was het beste wat ik die reis heb kunnen doen. Ze konden daar douchen, kregen goed te eten en kwamen een klein beetje tot rust. Daar waren ze zo dankbaar voor! In Nederland hebben we ze naar de verschillende gastgezinnen gebracht en van het ingezamelde geld kon ik ze nog wat zakgeld meegeven. Met een


‘Van het ingezamelde geld kon ik ze nog wat zakgeld meegeven’


aantal vluchtelingen heb ik nog regel- matig contact. Toen we een moeder met een jonge dochter van 6 jaar oud bezochten, rende dat meisje keihard op mij af, sprong in mijn armen en riep “superman!” Zoiets voelt goed. Het project leverde nog iets moois op. Direct na mijn oproep op Facebook kreeg ik contact met Marieke, die mij al die dagen geholpen heeft. We begrepen elkaar goed en het contact was op een gegeven moment zo intens dat ik niet zo goed begreep wat er aan de hand was. Nu hebben we een relatie en ik geloof dat ze niet meer weggaat.’


checkpoint


Fotografie: Kiki Groot, Marcel van Hoorn, Rob Voss


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76