Column


15


Barry Hofstede


over oorlog


meer oorlog en ellende getoond moeten worden


Er zou T


Tijdens een wandeling in de buurt kwam ik langs een stoeptekening. StOP dE OorLOg!!! stond er in grote, onbeholpen, kleurige letters geschreven. Daarmee is alles gezegd wat er over iedere oorlog te zeggen valt. De rest is grotemensenpraat van zogenaamde volwassenen die denken te weten hoe het leven in elkaar zit. Omdat ze gestudeerd hebben. Omdat ze haarfijn aanvoelen welke belangen tellen. Omdat ze de hoofdzaken van de bijzaken kunnen onderscheiden. Omdat ze weten hoe de hazen rennen. Omdat Nederland een van de belangrijkste doorvoerlanden voor de internationale wapenhandel is. Eigenbelang eerst. Ik was net terug van mijn wandeling, toen de bel ging. Het was een meneer van de BNMO, met een oorkonde en een penning ter gelegenheid van mijn 25-jarige lidmaatschap. En ik dacht, ook dat is Nederland. De BNMO was mijn redder in nood en heeft mij geholpen de weg naar herstel te vinden, op een moment dat ik serieus overwoog om de moed op te geven. Voorwaarde om lid te worden was dat ik een aanvraag moest indienen voor een Militair InvaliditeitsPensioen. Op die manier werd ik gedwongen in de


spiegel te kijken en te accepteren wat er met me aan de hand was. Nederland was gelukkig in de jaren negentig en wilde dat graag zo houden. Verhalen van ontspoorde veteranen die af en toe het nieuws haalden, werden opgetekend als uit- zonderingen. Escapades van gasten die waren ‘doorgedraaid’ en ‘geflipt’ en meer van dat soort gemakzuchtige classificaties. Labeltje erop en klaar. Niks aan de hand, consumeert u rustig verder. Door de aanwas van heel veel nieuwe veteranen, in combinatie met een voortschrijdend inzicht, was er rond de eeuwwisseling toch een kentering in het nationale en politieke bewustzijn te bespeuren. Het werd tijd voor echte zorg. Hulde voor de BNMO die daarin een voortrekkersrol heeft gespeeld, al sinds de Tweede Wereldoorlog. Als ik een dag later weer langs de plek van de stoeptekening loop, heeft de regen de woorden uitgewist en ik bedenk dat er eigenlijk nog veel meer oorlog, dood en ellende getoond zou moeten worden, samen met verhalen van veteranen. Voor aanvang van een film of een voetbalwedstrijd of in het theater. Meer oorlog, minder reclame.


Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1 NL/BE VN Transportbataljon. Hij heeft veel over zijn ervaringen geschreven en tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver.


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76