38


Rijinstructeurs Pieter en Marco wilden zó graag op missie dat ze hun commandant het hoofd ‘helemaal gek zeurden’. Toen de kans kwam, mochten ze met Luchtmobiel mee voor Dutchbat-II. ‘Tijdens al die konvooien dacht ik steeds naïef: ik heb een blauwe helm op, mij kan niks gebeuren.’


Tekst Sanne van de Grift Fotografie Niels Blekemolen Pieter van de Werff (52)


‘De pure kameraadschap van een missie vind je nergens anders’


Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? ‘In 1991 begonnen we in Roermond aan de Technische Specialistenopleiding. De kamers werden op alfabet ingedeeld. Ik hoorde gelijk dat hij ook uit Rotterdam kwam. Dat trekt elkaar aan. Wij zijn recht voor zijn raap. Anderen kunnen dat als hard ervaren, maar voor ons is dat gewoon duidelijk. De rest van de opleiding ging werkelijk alles op alfabet, bij de wapenkamer, bij de sport. Wij konden elkaar niet ontlopen.’


Waar ben je dankbaar voor in jullie vriendschap? ‘Hij staat altijd voor me klaar. Zijn humor is fantastisch. En hij is oprecht. Als hem iets niet zint in mijn karakter, dan zegt hij dat. En waar ik bij anderen dan in de verdediging schiet, kan ik het van hem hebben. Bijvoorbeeld als ik weer eens iets te snel eruit flap ... dan zegt hij: “Joh, dat kan je écht niet maken”.’


checkpoint


MISSIE EN FUNCTIE: Rijinstructeur, sergeant, MFO Egypte 1990, Dutchbat-II, 1993 HUIDIGE FUNCTIE: Implementatie- consultant bij een salarisverwerkingsbedrijf PIETER OVER MARCO: ‘Hij straalt natuurlijk gezag uit’


Hebben jullie een traditie? ‘Vroeger was dat elke maandagavond samen pizza eten halverwege tussen onze werkplekken Ossendrecht en Bergen op Zoom. Nu spreken we elk kwartaal af, altijd op de Blaak in Rotterdam. We hebben tijden elke keer Thais gegeten, maar nu kiezen we ook weer andere keukens.’


Wat is jullie perfecte dag? ‘Bij mooi weer maken we samen een fantastische motor- toertocht door Limburg. Hapje, drankje en ’s avonds bier drinken. Dit hebben we al een keer gedaan met nog twee andere dienstmakkers. We reden langs alle kazernes waar we ooit hebben gezeten.’


Wil je nog eens terug? ‘Ik zou wel graag een keer samen naar Srebrenica terug willen. Met z’n tweeën in de auto. Via Zagreb, zoals wij de konvooien toen ook altijd reden. We zijn weleens drie dagen gegijzeld geweest aan de grens. Ik dacht altijd: ik heb een blauwe helm op, mij doen ze niks. En met de humor van Marco erbij; wij trokken die periode makkelijk. Recent is bij mij PTSS ontstaan, ik had nooit verwacht dat ik dat zou krijgen. Daar moet ik nu eerst mee aan de slag.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76