Column
35
Barry Hofstede
OVER VERKRAMPEN
‘ Het braafste jongetje van de klas’
I
In een interview in de NRC stelt militair-historicus Christ Klep dat Nederland verkrampt omgaat met de krijgsmacht. Verkrampt, in de zin van dat het handelen van ons leger en/of individuele militairen langs de burgerlijke meetlat van goed en slecht wordt gelegd. Het spreekwoordelijke braafste jongetje van de klas willen zijn. Dan kom je vroeger of later in de knoop met je geweten. Je kan namelijk niet én oorlog voeren, én je handen (en geweten) schoon houden. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Ik kon zijn redenering wel volgen. Een voorbeeld dat hij gaf was de ophef rondom Marco Kroon. Ooit gepre- senteerd als Nederlandse held, maar daarna van zijn voetstuk gevallen. In de media dan. Ik denk dat veel van de manschappen die onder hem hebben gediend, hem nog steeds hoog hebben zitten. Of hij nou een agent een kopstoot heeft verkocht of niet. Datzelfde denken laat Klep los op de missies waar Nederland aan deelneemt. Het moet allemaal volgens de regeltjes gaan en moreel volledig verantwoord zijn. Dat is op zich al in tegenspraak met zichzelf, stelt hij. Aan de ene kant geven samenleving en politiek de militairen de volmacht om dodelijk geweld te gebruiken en tegelijkertijd wordt er
van ze verwacht dat ze dat doen zonder hun handen vuil te maken. Onlangs deed de Hoge Raad uitspraak dat de Nederlandse staat voor 10 procent verantwoordelijk is voor de dood van 350 moslimmannen in Srebrenica. Vier jaar geleden kwam het nieuws naar buiten dat de VS, Frankrijk en Groot-Brittannië in het geheim hadden afgesproken om geen luchtsteun te verlenen aan Dutchbat, uit angst dat de Serviërs 340 gegij- zelde Franse en Britse blauwhelmen zouden executeren. Prioriteiten stellen noemen ze dat. Pech voor Nederland en pech voor die mannen. Verder zijn er in het buitenland niet echt woorden vuilgemaakt aan die vreselijke gebeurtenis, die nu als een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis wordt bestempeld. Toch is het anderzijds ook prijzens- waardig dat Nederland de rechtsorde strak probeert te handhaven. Een democratische rechtsstaat voeren is een eer en een voorrecht, iets wat sommige landen steeds minder lijken te beseffen. Maar denk niet dat je netjes kan vechten of oorlog voeren. Het speelveld is nooit gelijk en iedereen speelt vals. In oorlog en liefde is alles geoorloofd ... De Geneefse Conventies zullen dat nooit veranderen. Nog één wereldoorlog, volgens Albert Einstein, en dan is dit dilemma verleden tijd. Dan vecht iedereen weer met stokken en stenen.
Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1ste NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
