14
Gevoelige plaat
n ‘Don’t need OVER Iwan Ruedisueli
Iwan Ruedisueli (46) was van februari tot september 1994 uitgezonden naar Bosnië. Hij diende bij het Transportbataljon UNPROFOR, 1 (NL/BE) VN. Tegenwoordig is hij huisman en ‘superpapa’.
Welk nummer staat in je geheugen gegrift en herinnert je aan een bijzonder moment op je missie? Mail naar:
checkpoint@mpg.today o.v.v. gevoelige plaat.
‘Ik ben vrijwillig uitgezonden als dienstplichtig ambulancechauff eur. Ik ging uit idealisme en heb een half jaar konvooien gereden door heel Bosnië. Music for the jilted generation, het tweede album van The Prodigy – waar dit nummer op staat – was toen net uit. Mijn beste maatje in Bosnië, een jongen uit Amsterdam-West, was zaalhulp op de behandelpost van de staf. En hij had altijd die cd opstaan. De zomer brak aan. Hij zat voor de pre- fab op zijn stoeltje met zijn badslippers aan en met de deur open. Binnen stond zo’n ouderwetse gettoblaster, daar stampte dan The Prodigy uit. Zodra ik die muziek hoorde, was het alsof ik thuiskwam. Dat was het: het superposi- tieve gevoel van thuiskomen! De muziek was hartstikke nieuw en supergaaf. Dan gingen we eerst, ranzig als we waren, een blikje bier drinken. Daarna douchen en dan ouwehoeren, bijpraten en ventileren. In de zomer ontstond het plan om een zwembad te maken. We hebben toen hout geritseld en daarmee een bak gemaakt om beton in te storten. We hadden de binnenkant lichtblauw ge- schilderd dus het zag eruit als een echt zwembad. Ik ben tijdens mijn uitzending één keer
o one, that’s no good for me’
De favoriete plaat van Iwan Ruedisueli: No good (Start the dance) van The Prodigy
op verlof geweest, rond mijn verjaardag. Dat was de meest waardeloze verjaar- dag van mijn leven. Ik wilde alleen maar terug naar mijn maten in Bosnië. Ik had liever mijn verjaardag met hen gevierd, met noodrantsoencrackers met leverpastei en The Prodigy op de gettoblaster. Eigenlijk is het de hele cd, maar No good steekt er nog net even bovenuit qua betekenis, omdat het nummer gaat over broederschap en het wegschoppen van de dagelijkse sleur en alles even loslaten. Ik word daar nog steeds enorm vrolijk van. Ook omdat ik nog steeds contact heb met die gasten. De herinnering leeft voort. Het is muziek die tot op de dag van vandaag deel uitmaakt van mijn leven. Toen bekend werd dat frontzanger Keith Flint zelfmoord had gepleegd, ben ik wel even boos geweest. Die boosheid was projectie. Ik heb zelf ook een periode gekend waarin ik hetzelfde had kunnen doen. Nu ben ik iemand die altijd de po- sitieve kant probeert te zien. Het leven is een constante reis van verbeteren en polijsten. Die levenshouding heeft mij geholpen om bij gevoelens te komen die ik lange tijd kwijt was.’
Tekst Barry Hofstede
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
