Interview
13
‘Ik dwong mezelf om op die fi ets te klimmen’
Ton van den Oetelaar (48) ging in 1993 een half jaar als verbindelaar naar Bosnië. Eenmaal thuis probeerde hij zijn draai te vinden, dat lukte niet. Het ging bergafwaarts. Toen hij na diverse opnames merkte dat hij zich door fi etsen beter ging voelen, werd dat zijn houvast. Nu zit hij in bestuur van Wounded Warriors. ‘We hebben zo’n 2700 kilometer ge- fi etst, naar Sarajevo. Ik weet inmiddels van mezelf dat ik een doel nodig heb om me op te focussen en dit doel was zeker de moeite waard. Samen met veertien veteranen hebben we die afstand overwonnen. Ook mijn broer fi etste mee. Die broer die jaren, samen
met mijn ouders, zorgen en stress om me heeft gehad. Daar in de stad waar ik zoveel heb meegemaakt, werden we opgewacht door onze partners en kin- deren. Ik heb ze meegenomen naar de Tito-kazerne waar ik gestationeerd was en heb ze plekken in de stad laten zien. Het was helend voor mij, maar ook voor mijn vrouw. Nu zag ze met eigen ogen waar ik heb rondgelopen. Toen ik in 1993 na zes maanden Sarajevo mijn leven weer oppakte, ging dat prima. Althans, dat vond ik. Mijn omgeving dacht daar anders over. Denk aan drank, drugs en gigantische woedeaanvallen. Toen ik me in 2007 vanwege een arbeidsconfl ict ziekmelde, vermoedde mijn arboarts dat ik nog last had van mijn uitzending. Ik vond het gek, dat was bijna vijftien jaar geleden. Toen ik het op een rijtje zette, de sla- peloosheid, mijn angst voor het donker en mijn woede, viel er veel op z’n plek.
Dankzij therapie kwam alles weer naar boven. Het moest kennelijk gebeuren, maar het hielp me niet. Het ging bergaf- waarts en ik had op een moment niets meer: geen huis nadat mijn relatie sneu- velde, geen werk, schulden. Tijdens groepstherapie viel mijn schaamte weg en zag ik ook anderen worstelen. In die periode kocht ik een racefi ets. Dat heeft me zo geholpen. Ook op momenten dat ik niet meer kon, dwong ik mezelf om op die fi ets te klimmen. Om mezelf te blijven motiveren heb ik bedacht om naar Sarajevo te fi etsen, de symbolische plek voor mij. Om zo’n afstand te fi et- sen, moest ik blijven trainen. En dat ben ik blijven doen: drie keer per week fi ets ik tussen de 50 en 200 kilometer. Ik ben nu een ander mens, een normale man en vader. Dankzij fi et- sen is de zingeving terug in mijn leven. Ik ben blij dat mijn familie altijd heeft geweten dat het korte lontje niet mijn karakter is.’
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
