'Het begon bij haar vader, hij vroeg of ze meeging op militaire bedevaart naar Lourdes. ‘Hij is Joegoslaviëveteraan. Zelf ben ik overigens – net als mijn man – militair geweest, alleen gingen wij nooit op uitzending. Maar ik voelde me direct helemaal thuis bij de reisgenoten van mijn vader.’ Door die trip naar Lourdes rolde ze in het veteranenwereldje. ‘Dat gaat dan vanzelf, zeker als je vaak enthousiast ja zegt.’ In 2013 vroeg het Nederlands Veteraneninstituut of ze als vrijwilliger aan de slag wilde. ‘Zo ben ik een tijd regiocoördinator geweest van Veteraan in de Klas. Daarna koos ik voor de spontane klusjes. Die passen op dit moment beter bij me. Moeten er driehonderd enveloppen gevuld worden, dan kom ik een middag helpen. Is er hulp nodig, ik ben erbij. Of het nu is voor Fonkel, de thuisfront- dagen of lokale veteranendagen. En dan heb ik ook Niels in huis genomen, een gepensioneerde hulphond. Niels is het mooiste cadeau dat ik aan mijn vrijwilligerswerk heb overgehouden.’ Het helpen is vanzelfsprekend voor José. ‘Ik heb na mijn Defensietijd lang in de zorg gewerkt, dus ik ben praktisch en kijk waar ik een duit in het zakje kan doen. Bovendien heb ik veel tijd sinds ik gestopt ben met werken. Ik heb de luxe om dingen te doen waar ik blij van word. En dat zijn dus de veteranen. Ik ben blij dat ik zo mijn steentje kan bijdragen.’