Trots


11


‘Verhalen blijven


vertellen’ Interview Alfred Kool


Zijn uitzending naar Libanon bleek beslissend voor Alfred Kools loopbaan. Toch deed hij decennialang weinig met zijn veteranenstatus. Gesprekken over de oorlogservaringen van


zijn vader en schoonvader brachten daar verandering in. Tekst Johan Kroes Fotografie Paul Tolenaar


‘Mijn vader is in 2012 overleden en het jaar daarvoor heb ik nog indringende gesprekken met hem gevoerd over wat hij in de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt. Tot dat moment had hij daar niet veel over gesproken. Die periode heeft veel impact op hem gehad en het was niet makkelijk voor hem om erover te praten. Maar toen ik doorvroeg, heeft hij heeft mij, soms in tranen, alles tot in detail verteld. Bij het uitbreken van de oorlog woonde hij met zijn vader en twee zussen in Rotterdam. Op de vlucht voor het bombardement kwamen ze uiteindelijk in Vlissingen. In


M


1943 moest hij voor de Arbeitseinsatz naar Duitsland waar hij te werk werd gesteld in een vliegtuigfabriek in Karlsruhe. Deze stad werd regelmatig gebombardeerd door de geallieerden en hij wist nog precies dat het gebouw naast hem een voltreffer kreeg, waarbij zo’n zeshonderd doden vielen. Dat is al- tijd scherp op zijn netvlies blijven staan. Omdat hij goed Duits sprak, hebben de Amerikanen hem na de oorlog nog een half jaar als tolk gebruikt om Duitse officieren te ondervragen.’


Ook het verhaal van Kools schoonvader maakte diepe indruk op hem. Die ver- school zich, om aan de Arbeitseinsatz te ontkomen. Samen met zijn broer en een paar vrienden woonde hij ruim twee jaar in een bos in Drenthe in een hol. Velen werden verraden, maar zij hadden geluk. Het zijn ervaringen die bepalend zijn voor de rest van je leven.


Erecouloir ‘Als je die verhalen hoort, dan dringt het besef door dat je zoiets nooit meer wil meemaken. Als ik een les geef in het kader van Veteraan in de Klas, dan begin ik altijd met de verhalen van mijn vader en schoonvader om te laten zien hoe kwetsbaar onze vrijheid is. Bovendien vind ik dit een mooie manier om ze te eren. Vijf jaar na het overlijden van mijn vader ben ik daar actief mee begonnen. In 2017 kreeg ik de kans om als veteraan in de ere- couloir op de Dam te staan tijdens de Nationale Dodenherdenking op 4 mei. Tot dan toe had ik er moeite mee om me als veteraan te identificeren. Op de gemeentelijke veteranendag zag ik allemaal oude mannen, dat was mijn beeld van veteranen. Toen ik daar in die erecouloir stond, bedacht ik mij: dit gaat wel ergens over. Daarna werd ik gevraagd om mee te gaan doen aan het


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76