Nederlands Nieuw-Guinea


53


P ‘Zonder de uitgekomen’


De aanloop naar zijn uitzending naar Nieuw-Guinea was voor Ad Bouterse verre van ideaal. Halverwege zijn opleiding werd Bouterse zonder verdere toelichting naar huis gestuurd. Eenmaal thuis bleek zijn moeder overleden. ‘Ik stond in uniform bij het graf van mijn moeder’, vertelt Bouterse. ‘Tijd om te rouwen was er niet. Ik heb nog een verzoek ingediend om thuis mijn vader te mogen helpen, maar ik werd in mijn kraag gevat en aan boord gezet.’


D


Brisantgranaten Met het schip De Waterman voer Bouterse naar Nederlands Nieuw- Guinea, waar hij in het voorjaar van 1962 aankwam in Hollandia, het huidige Jayapura. Onvoldoende opgeleid, naar een deel van het koninkrijk waar hij weinig van wist. Over wat hij daar heeft meegemaakt, praat Bouterse niet graag. ‘Ik heb daar vreselijke dingen gezien. Op een gegeven moment werden vanuit Sisir twee brisant- granaten afgeschoten omdat er Indonesische para’s in de buurt zaten. Daarna ging een aantal militairen het gebied in om het resultaat te bekijken. Wat ik daar heb gezien, kan ik niet onder woorden brengen. De bomen waren als luciferstokjes weggeblazen. Dan kun je je waarschijnlijk wel een voorstelling maken van het resultaat als zo’n granaat een persoon raakt.’


apoea’s waren wij nooit dat oerwoud


Nieuw-Guineaveteraan Ad Bouterse trekt zich het lot van de Papoea’s zeer aan en is al negen keer teruggegaan. Samen met zijn vrouw zette hij er liefdadigheidsprojecten op. Tekst Johan Kroes Fotografie De Beeldredaktie / Diederik van der Laan


Mee op patrouilles De geuren en geluiden die Bouterse tijdens de strijd meekreeg, bleven hem een leven lang bij. Diverse van zijn maten keerden beschadigd terug. Ook Bouterse kreeg last van nachtmerries. De herinneringen aan die tijd drukte hij weg door hard werken en altijd actief zijn. Positieve herinneringen heeft hij aan de kameraadschap en de inzet van de Papoea’s. ‘De Papoea’s zijn vredelievende mensen en ze hebben ontzettend veel kennis van de natuur. We namen hen als gids mee op onze patrouilles en ik denk dat we zonder hen nooit uit het oerwoud waren gekomen. Ze gebruikten hun neus, oren en ogen en wisten precies waar de para’s waren. Dan staken ze hun


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76