Column
19
Barry Hofstede
over vechten H
sommigen begint het gevecht
‘Voor
pas als ze terug zijn’
Het dichtste dat ik bij daadwerkelijk vechten ben gekomen tijdens mijn uitzending was toen ons kamp werd omsingeld door lokale boefjes die op zoek waren naar onze tolk. Die was kort daarvoor het kamp in gevlucht en had zich doodsbang onder een vrachtwagen verstopt. Van de ene op de andere dag was hij de vijand. Zo gaat dat … Ons peloton had wacht. Aan de poort verzamelde zich een groepje mannen met kalashnikovs, terwijl anderen als horzels uitzwermden langs de omheining, waarop wij posities innamen. De kampcommandant wilde de tolk weg hebben, de VN had immers in al haar bureaucratische wijsheid besloten dat wij onpartijdig waren. Nadat we hem ervan hadden overtuigd dat Petr absoluut niet kon worden weggestuurd, is hij door een Engels pantservoertuig opgehaald en weggebracht, om nooit meer terug te worden gezien. En al die tijd zaten ik en mijn maten met die gasten aan het hek opgescheept. Voor ons liep het met een sisser af. Een paar spannende uurtjes en een verhaal voor onder het eten. Genoeg veteranen hebben wel degelijk moeten vechten tijdens hun uitzending. In mijn belevingswereld een onvoorstelbare ervaring. Ons mandaat stond het - behalve uit zelf-
verdediging - niet toe en onderzoek heeft uitgewezen dat dat bijdraagt aan de gevoelens van frustratie en onmacht die na een uitzending het leven van een veteraan kunnen gaan beheersen. Oftewel: het spreekwoor- delijke gevecht met jezelf. Ik ken verhalen van beroepsmilitairen die in die tijd werden weggelachen uit het kantoor van hun meerdere als ze vertelden van hun mentale problemen. Dat is al een tijd geleden en sindsdien is het bewustzijn gelukkig gegroeid en is er meer openheid binnen Defensie als het gaat om gees- telijke gezondheid. Nederland is in veel opzichten geen gidsland meer, maar in de veteranen- (na-)zorg wordt hard gewerkt om mee te lopen in de voorste gelederen. Zoveel werd mij wel duidelijk toen ik in 2018 gastspreker was op het inter- nationale congres van de Landelijke Zorgvereniging voor Veteranen, getiteld “Leaving No One Behind”. Zoals militairen op het slagveld tijdens een daadwerkelijk gevecht niemand willen achterlaten, zo moet dat ook gelden wanneer veteranen in Nederland in de problemen raken. Want voor sommigen begint het gevecht pas als ze terug zijn. Tegen de herinneringen, tegen de vooroordelen en onwetendheid van de zelfinge- nomen burgerij. Maar uiteindelijk vecht je tegen jezelf, want de wereld gaat zich niet aanpassen aan jouw grillen en angsten, boosheid en frus- tratie. En dat gevecht tegen jezelf win je maar op één manier: door je over te geven.
Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1 NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Hij werkt als tekstschrijver.
checkpoint
Peter Bak
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76