38


In hun kinderjaren stonden ze vaak lijnrecht tegenover elkaar. Pas toen ze allebei met de landmacht op missie gingen naar Bosnië, werd hun


broederband gesmeed. Tekst Sanne van de Grift Fotografie Niels Blekemolen


‘Ik maak af waar ik aan begin’


Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? ‘Wij zijn letterlijk ‘brothers’. En later ook ‘in arms’. Ik ging als eerste in dienst. Een paar maanden later kom ik het bivakterrein in Ossendrecht oprijden om blaren te prikken bij de nieuwe gasten, zie ik mijn broertje daar ineens staan! Dat was echt zo’n what the fuck-moment. We stonden allebei te shinen. Vervolgens werden mijn broertje en zijn club natuurlijk nog ouderwets afge- knepen, en was ik ineens al onderdeel van het kader dat dat deed. Kort daarna werden we allebei naar Bosnië uitgezonden met het eerste Nederlands/Belgische transportbataljon. Onze overlap was vier maanden. Ik zat bij de staf als ‘ziekenautopiloot’, hij een paar kilometer verderop bij de alphacompagnie en draaide een tijd de bar. Omdat ik 24 uur per dag paraat moest staan, mocht ik alleen koffie en chocolademelk.’


Hoe was het om samen op missie te zijn? ‘Het was sowieso heel anders dan nu. Er waren geen mobiele telefoons. Je mocht één keer per maand drie minuten naar huis bellen. Maar onze moeder is doof, dus dat deden wij ook niet. Terugkijkend kan ik zien dat iedereen daar een stoer masker op moest zetten. Ik ondersteunde de humanitaire konvooien. Je zou


checkpoint


Korporaal b.d. Iwan Ruedisueli (49) MISSIE EN FUNCTIE: 1994 UNPROFOR-R9 1(NL/BE) VN Transportbataljon als ZAU-chauffeur ziekenauto NU:Huisvader IWAN OVER ANTOINE: ‘Hij heeft mij gered’


denken: leuk, dan kun je mensen helpen. Maar je kreeg juist altijd veel ontevredenheid op je af, bijvoorbeeld over hoe eerlijk we de spullen verdeelden. Bovendien moest ik verwondingen behandelen, van collega’s, maar ook van burgers. Eigenlijk was ik niet geschikt voor deze job. Ik ben een softe teddybeer, ik jank al bij dierenleed op televisie. Maar ja, deze functie kreeg ik toegeschreven en ik maak af waar ik aan begin.’


Waar ben je Antoine dankbaar voor? ‘Voor zijn begrip en steun toen het steeds slechter met mij ging. Ik had dat niet verwacht, want in onze kinder- jaren waren wij bepaald niet close. Maar hij merkte wel als eerste op dat er iets mis was met mij. We hebben inmiddels aan een half woord genoeg. Toen hij tijdens een terugkeerreis voor de camera werd geïnterviewd, zag ik hoeveel pijn het hem deed dat hij mij als een kaar- tenhuis in elkaar had zien storten.’


Wat maakt hem gelukkig? ‘Zijn relatie en zijn dochter. In zijn dochter ziet hij zichzelf terug. Voor haar wil hij een betere vader zijn dan onze vader voor ons was. En dat lukt hem ook.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76