-column


Jachtbouw Nederland 4


augustus 2011


Door Wim Noordegraaf, voorzitter NJI Foto’s Seijsener Rekreatietechniek


Nieuw is niet altijd beter


inds enige tijd zijn er in ver- scheidene jachthavens speciale betaalkaarten in omloop. Steeds meer organisaties, particulier, maar ook gemeenten, brengen betaalmethoden in omloop die volledig elektronisch zijn en automatisch verlopen.


S


In sommige gevallen is het zo erg dat er niet meer met gewoon geld betaald kan worden. In Nederland kennen we één offi cieel erkend betaalmiddel, de euro. Het enige, bij wet erkende, betaalmiddel. In 2010 was het in de door de gemeente beheerde havens te Enkhuizen onmoge- lijk geworden met echt geld te betalen. De euro, als munt en briefgeld, werd niet langer geaccepteerd en men kon er dus geen gebruik meer van maken, aldus een politiek besluit. Doordat vele bezoekers van de gemeentelijk beheerde jachthavens hier klachten over hadden, is men gelukkig van de genomen stappen teruggekomen en is het tegenwoordig weer mogelijk ook met echt geld te betalen. De bezoeker moet wel een extra inspanningen doen om dit voor elkaar te krijgen, maar het kan tenminste weer.


Gemakkelijke kanten


Nu is dit op zich geen verhaal om te pu- bliceren zolang het niet complexer is dan wat hiervoor omschreven. Helaas blijft het hier niet bij. Om even bij de voorbeeldha- ven te blijven, het heeft ook zijn gemak- kelijke kanten. Immers met één kaart kan men alle handelingen die met een bezoek aan de haven te maken hebben, betalen en uitvoeren. Via in de haven geplaatste betaalmachines kan men geld zetten op de kaart en hiermede, zonder tussenkomst van personeel, diensten afnemen en betalen. Simpel, schoon en zonder muntjes te hoeven sparen voor elektra, douches of andere zaken.


Uit oogpunt van kostenreductie is dit systeem dus heel begrijpelijk en zullen uiteindelijk de diensten van de betreffende haven goedkoper worden. Of een haven dit voordeel geheel dan wel gedeeltelijk teruggeeft aan de bezoekers is natuurlijk


afhankelijk van de bedrijfsfi losofi e van de haven.


Het gaat zelfs zo ver dat de kaart ook te gebruiken is in andere havens of bij andere organisaties die zich hebben aangeslo- ten bij deze manier van het regelen van betalingen, zonder dat er fysiek geld en/ of personeel aan te pas komt. Er zit echter een voorwaarde aan: in die andere haven moet de kaart, ook al staat hier nog saldo op, opnieuw worden opgeladen. Het geld dat nog op de kaart staat blijft erop staan, maar kan alleen in die haven gebruikt wor- den waar het bewuste saldo werd opgela- den. De bruikbaarheid van kaartgebonden geld wordt dus ‘havenafhankelijk’. Na een bezoek aan vijf havens kan het zijn dat men meerdere saldo’s bezit, maar niet kan betalen. De tegoeden van bezochte havens tellen steeds verder op, terwijl de zojuist bezochte haven niet met de op de kaart aanwezige saldo’s betaald kan wor- den. Het is maar wat men onder gastvrij- heid en bedieningsgemak verstaat. Het doet ook denken aan lang vervlogen tijden, enige eeuwen geleden, waar elke re- gio, stad of haven zijn eigen geldsoort had. Een echte vooruitgang is het dus niet. Waar zit de misstap in het systeem?


Verlies van saldo


De jachthavens hebben de redenering dat het hen geld kost indien een bezoekend schip elektra afneemt met een kaart die in een andere haven is opgeladen. Zij denken dan saldo te verliezen omdat ze redeneren dat de gast wel stroom afneemt maar die in een andere haven betaald heeft. Dit is natuurlijk maar gedeeltelijk waar. Er zullen ook bezoekers van de haven zijn die hun kaartsaldo in een andere haven willen gebruiken. Gemiddeld zal een vrij gebruik van de kaart dicht in de buurt van een eerlijke verdeling uitkomen, maar nooit zuiver zijn. Om een boekhoudkundige juiste verdeling te krijgen zal er met de kaartjes een


tussenstap moeten worden ingebouwd, die waarschijnlijk uit kostenoverwegingen er tussenuit gehaald werd. Zodra alle kaartjes de verbruiken in havens niet meer met de haven verrekenen, maar via een centrale rekening, zal het systeem wel universeel worden en in iedere haven te gebruiken zijn zonder havenspecifi eke saldo’s te moe- ten opladen. Elke haven krijgt dan vanaf de centrale rekening dat wat afgenomen wordt in de betreffende haven, los van waar het saldo op de kaart gezet werd. Iedere aanbieder van dit betaalsysteem krijgt dan de vergoeding die hem of haar werkelijk toekomt en het maakt het voor bezoekers echt klantvriendelijk.


Hiermede wordt voorkomen dat een bezoeker op een bepaalt moment tientallen euro’s op zijn of haar kaartje heeft staan, maar toevallig geen saldo heeft voor de haven die op dat moment bezocht wordt. De diensten voor de haven of de bezoeker hoeven er niet duurder door te worden, daar de gehele afwikkeling aan betalingen digitaal en volledig automatisch verloopt. Zelfs de verschillen in tarieven van de verschillende havens hebben geen enkele invloed op de werking van het systeem. Grappig in dit geheel, een doordenkertje: we hadden zo’n systeem, de Chipknip. Maar die werd door heel weinig mensen gebruikt en is in onmin geraakt. Terug naar de titel, niet alle nieuwe ontwikkelingen zijn per defi nitie een verbetering.


37


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52