Tekst: Maarten van Dun Beeld: Shutterstock


027


hun leefgebied en duizenden gebouwen brandden af. Boven miljoenensteden als Sydney, Melbourne en Canberra hing wekenlang een dikke laag rook. De artsen en verpleegkundigen in de


landelijke gebieden behandelden met beperkte middelen en afgesloten van de buitenwereld de directe slachtoffers van brandwonden en ander letsel. In de steden kregen huisartsen en longartsen talloze longpatiënten op consult. De slechte luchtkwaliteit, met waarden die 26 keer de toegestane hoeveelheid gevaarlijke stoffen bevatte, zorgde voor veel problemen bij mensen met longaan- doeningen als astma. Dierenartsen zijn na het afschuwelijke vuurseizoen ‘een beroepsgroep in rouw,’ zoals de voor- zitter van de vakbond het verwoordde. Het waren loodzware maanden voor de diergeneeskundigen die van dichtbij zagen hoe zoveel iconische Australische dieren als koala’s en kangoeroes gewond raakten en stierven.


me nog zeer helder voor de geest”, zegt Kiejda. “Ik sprak met een arts die ver- antwoordelijk was voor honderd bedden in een ziekenhuis midden in een gebied waar een bosbrand woedde. De arts kon de vlammen door de ramen zien, hij wist dat het ziekenhuis elk moment door het vuur omringd kon zijn. Zijn familie zou op dat moment worden geëvacueerd, omdat ze gevaar liepen. Hij kon hen niet bereiken. Toen moest hij kiezen tussen zijn patiënten en zijn familie. Hij koos ervoor om in het ziekenhuis te blijven en voor zijn patiënten te zorgen.”


Indrukwekkend De verhalen van Australisch medisch personeel over de horrorzomer zijn indrukwekkend. Door jarenlange droog- te, hoge temperaturen en harde wind trokken vernietigende bosbranden door Australië. Meer dan 30 mensen kwamen om het leven, naar schatting een miljard dieren stierven door de vernietiging van


Langetermijngevolgen De bosbranden hebben ook gevolgen voor de lange termijn. Gevreesd wordt voor grootschalige geestelijke gezond- heidsproblemen, veroorzaakt door het trauma van de vuurzee. De confrontatie met de ernstige gevolgen van klimaat- verandering heeft bij grote groepen Australiërs gevoelens van angst en


Dierenartsen zijn


na het afschuwelijke vuurseizoen


‘een beroepsgroep in rouw’


paniek veroorzaakt. Deskundigen zijn bovendien bezorgd over wat de blootstel- ling aan rook voor de volksgezondheid zal betekenen. Nu regens het vuur dan eindelijk hebben geblust, is de nood- situatie voorbij. Maar de bosbranden blijven nadreunen in de Australische gezondheidszorg, getuige de zorg- professionals die Arts en Auto sprak.


Diane Lang Verpleegkunige in een regionaal ziekenhuis in het bosbrandgebied in Zuidoost-Australië, vertegenwoordi- ger van de New South Wales Nurses and Midwives Association.


“Op 30 december naderde een bosbrand ons ziekenhuis razend- snel. Vanuit de heuvels zagen we het gloeiende vuur op ons afko- men. Door de rook en de as was het stikdonker. De wegen waren afgesloten, dus veel van mijn collega’s konden het ziekenhuis niet bereiken. Mobiele telefoons werkten niet. Mijn dagdienst zat erop, maar ik besloot een extra dienst te blijven. We verzamelden al onze voorraden en luisterden naar de radio. We hadden geen idee wat er door de deuren van de eerste hulp zou komen. Al snel arriveerden brand-


weerlieden en dorpsbewoners met brandwonden. Sommigen moesten worden geïntubeerd. Normaal zouden we bepaalde patiënten transporteren naar de grotere ziekenhuizen in de buurt, maar dat kon niet, omdat we van de bewoonde wereld waren af- gesneden. Een brandwonden- specialist die in de buurt op vakantie was, is komen helpen. Dat was een groot geluk. Het was extra beangstigend


omdat onze familie en vrienden in het vuurgebied wonen. We deden ons werk, maar dachten tegelij- kertijd aan onze dierbaren. In de dagen die volgden, be-


sloot de overheid tot massale evacuatie. Dat viel midden in het hoogseizoen, met 30.000 toeristen in ons gebied. Sommige mensen zoals ouderen waren niet sterk genoeg om naar een evacu- atiecentrum te gaan. Die kwamen bij ons in het ziekenhuis terecht, ook omdat de wegen gesloten waren. We hebben uiteindelijk twee weken gewerkt voordat ex- tra personeel arriveerde. Als ik er nu op terugkijk, ben ik ontzettend trots op wat we met een kleine groep hebben bereikt.”


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76