026 Australië Zwarte zomer


Prof. John Wilson Longarts in het Alfred Hospital in Melbourne


“Het heeft mij positief verrast dat ik weinig patiënten heb behandeld die hun letsel heel dicht bij het vuur hadden opge- lopen. Gelukkig maar, want longklachten van brandweerlieden en mensen die hun huis tegen de vlammen willen beschermen zijn doorgaans ernstig. Gelukkig zijn er recent in Australië veel voorlichtingscampagnes geweest om mensen te waarschuwen voor het gevaar van de rook. Bovendien zijn er goede gezichts- maskers die tegen giftige rook beschermen. Maar ook verder weg van de brandhaard zorgde de rook voor


problemen. Daarvan merkte ik des te meer. Dagenlang waren steden als Sydney, Melbourne en Canberra bedekt onder een dikke laag rook. Dat had grote gevolgen voor mensen met long- aandoeningen zoals astma en emfyseem. Ik heb weinig nieuwe patiënten gezien, het waren vooral mijn bestaande longpatiënten die erg veel last hadden. Ontegenzeggelijk is de rook erg gevaar- lijk voor mensen met longaandoeningen. De kleine rookdeeltjes dringen makkelijk door tot de longen en longpatiënten merken dan dat hun situatie verslechtert. Ik heb hen aangeraden binnen te blijven en weinig te sporten. Het langetermijneffect van deze rook zal nog moeten blijken. Het is bemoedigend dat Australië zo’n goed zorgsysteem


heeft. Toch zijn de bosbranden, en de klimaatverandering in het algemeen, een bron van zorg voor medische professionals: we hebben geen idee hoe vaak we dit nog zullen meemaken.”


Het ongekend grote vuur is nog maar nauwelijks gedoofd of hulpverleners in Australië moeten zich alweer schrap zetten voor de gevolgen van COVID-19. Dat ze ervaring hebben met grote crises, blijkt uit hun verha- len over de zwartste zomer ooit.


J


udith Kiejda is net terug van een dagenlange reis langs ziekenhuizen in het zuidoosten van Australië, waar ongekende bosbranden afgelopen zomer een gebied zo groot als de Benelux in de as legden. Als verte-


genwoordiger van de vakbond voor verplegend personeel, de New South Wales Nurses and Midwife Association, sprak ze dagenlang met artsen en verpleegkundigen. “Eén gesprek staat


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76