Dossier
29
bleef tot het uiterste gaan
Support Command
1 (NL) VN Support Command moest veel doorstaan om het infanteriebataljon in Srebrenica te bevoorraden. Frans van der Hooft (78) en Dick Modderman (70), de eerste en laatste commandant, kijken 25 jaar later terug op deze roerige periode.
Tekst Johan Kroes Beeld 1(NL) VN Support Command, met medewerking van Alex Donswijk
De directe aanleiding voor de oprich- ting van het Support Command was de uitzending in 1994 van een infanteriebataljon Luchtmobiel naar Srebrenica, beter bekend onder de naam Dutchbat. De opbouwfase van het Support Command verliep chaotisch. De expeditionaire logistiek kampte met kinderziektes. Voor de ‘initiële verplaatsing’, zoals dat heette, werden containers gebruikt. Nadat de containers waren gevuld op een verzamelplaats in Soesterberg, gingen ze over zee naar Split (in het huidige Kroatië). Een van de twee ingehuurde schepen kreeg onderweg motorproblemen, waardoor de
D
containers in de verkeerde volgorde aankwamen. Van der Hooft: ‘Dat was vervelend. In die tweede boot zaten bijvoorbeeld reservebanden. Daar zat je niet op te wachten en die spullen moesten we ergens zien op te slaan. Vervolgens was het de uitdaging om alle containers op de goede plek te krijgen. Doordat er te weinig vervoers- capaciteit was om de spullen naar Lukavac te verplaatsen, hadden we in de derde week van maart pas vijftig containers op de juiste plek. De rest stond verspreid op diverse VN-bases langs de route vanaf Split.’ Uiteindelijk waren na vijf maanden ongeveer honderd van de 250 containers nog altijd niet op de plaats van bestem- ming gearriveerd.
Stagnerende bevoorrading Het eerste transport van Lukavac naar Srebrenica verliep nog zonder problemen, maar al snel gebruikten de Bosnische Serviërs hun controle over de Nederlandse aanvoerlijnen als machtsmiddel. Van der Hooft: ‘De overeengekomen Freedom of Movement uit december 1993 bleek een wassen neus. Op een gegeven
moment, eind maart 1994, was ik het zo zat dat ik een konvooi op pad heb gestuurd zonder toestemming. Dat konvooi is in elk geval in Srebrenica aangekomen. Nadat de noordelijke route werd afgesloten, deed een konvooi er vaak meerdere dagen over om op de plaats van bestemming te komen. Ik ben in die tijd onder de indruk geraakt van onze Nederlandse
‘Ongelukken of beschietingen hakten er altijd goed in, maar je moest doorgaan’
militairen. Zij namen vaak zelfstandig beslissingen en probeerden oplos- singen te bedenken. Van hoog tot laag waren zij in staat om het onmogelijke mogelijk te maken.’ Vaak werden aanvragen voor konvooien willekeurig geweigerd. Was er wel toestemming, dan moesten de konvooien richting de enclave onderweg nog langs talloze Bosnisch
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
