‘ Mede door het enthousiasme van de volgers ben ik nog enthousiaster geworden over het product print’


en goederen en dat heeft de nodige impact op de wereld waarin we leven. In het traditionele model breng je een magazine in een mega oplage naar de winkels waarna je de onverkochte exemplaren na een paar weken retour krijgt. Dat is niet alleen onnodig printen van papier maar ook onnodig vervoer, onnodige opslag en dus ook kosten. We hebben uiteindelijk gezegd; we gaan kijken hoeveel behoefte er is, en dat aantal gaan we maken. We maken dit nummer maar één keer, dus op is op. We hebben de mensen ruim vier weken de tijd gegeven om hun exemplaar te reserveren. Omwille van het drukproces hebben we op een bepaald moment de verkoop gestaakt en hebben we op basis van de resultaten de oplage bepaald en de order geplaatst. In dat proces is het fi jn dat je op bijna dagelijks niveau kunt schakelen met je drukker zodat iedereen is aangesloten en kan reageren.”


Welke kanalen heb je ingezet voor de verkoop? En welk kanaal was hierin het belangrijkst? “De aankondiging van het magazine hebben we gedaan bij RTL Boulevard. Vervolgens hebben we het magazine verkocht via mijn website en hebben we de mensen elke dag geïnformeerd via Instagram, de website, de nieuwsbrief of via interviews dat het magazine tijdelijk te reserveren was. Social media zijn daarin voor ons de belangrijkste communicatiekanalen geweest.


Speelde het aantal pre-orders een rol bij het besluit om al dan niet ter perse te gaan? “Nee eigenlijk niet. Ik had vooraf besloten het magazine in elk scenario sowieso te gaan produceren. Al hadden we maar duizend reserveringen, dan hadden we het magazine alsnog gemaakt. Je mag het vertrouwen van mensen niet beschamen, dus als je zegt dat je iets gaat leveren, dan kom je je afspraak na. Zo werk ik altijd en dat verwacht ik overigens ook van alle betrokken partners.”


Er staan geen advertenties in het magazine. Waarom heb je hiervoor gekozen? “We hebben lang nagedacht over advertenties. Enerzijds omdat het een mogelijkheid is om risico af te dekken, anderzijds omdat we wel consumenten aanspreken en bereiken. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om het risico zelf te nemen, zelf te investeren in een magazine zoals ik dat wil maken en geen concessies te doen qua inhoud. Je ziet in deze uitgave dus geen enkele advertentie.”


Wat hoop je met het


magazine te bereiken? “Ik hoop twee dingen te bereiken. Ik hoop dat alle lezers er blij van worden, er enthousiast over zijn en dat we hen kunnen laten genieten. Daarnaast hoop ik dat we met onze bijdrage aan het Epilepsiefonds - een deel van de


imprintant 19


opbrengst schenken we aan dit fonds - kunnen bijdragen aan het onderzoek naar deze ziekte.”


Het is in principe een eenmalige editie. Of heb je nu de smaak te pakken en krijgt het een vervolg? “Ik zeg nooit ‘nooit’, maar dit magazine in deze opzet is eenmalig. Van een magazine als dit komt geen volgende meer. Wel ben ik, mede door het enthousiasme van de volgers, nog enthousiaster geworden over het product print en denk ik ondertussen na over andere concepten.”


Je lijkt altijd vol plannen te zitten. Wat is het volgende dat we van je kunnen verwachten? “We zijn er afgelopen jaren in geslaagd een mooie website neer te zetten, mensen te bereiken en te raken via social media, maken elk jaar smaakvolle tv-programma’s voor 24Kitchen en RTL en nu is er zelfs een eigen magazine. Op dit moment denken we na over een nieuw kookboek, het lanceren van een videokanaal en lopen er nog allerlei plannen met onder meer Wehkamp. Ja, mijn hoofd staat nooit stil!”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32