Groepsfoto van links naar rechts: Janet Heilersig, Gea Worsink, Joke Pasman, Alfred de Vries, Joop Kersten, Ans Schimmel, Anne-Marie Eeckhaudt, hoofd Verenigingszaken José Buijs en Elke Van Bogaert
Ans Schimmel uit Klarenbeek:
‘The perfect cow: hoe maakbaar mogen dieren zijn? Hoe ver gaat CRV in het “fabriceren” van de perfecte koe? Is daar binnen de directie dis- cussie over?’ Alfred de Vries: ‘Daar is zeker discussie over en niet alleen binnen de directie, maar ook met de leden- raden. Het is een zeer actueel thema. De techniek om het proces naar een perfecte koe te versnellen is voorhanden. Bij voorbeeld embryonaal klonen. Daarbij wordt een embryo fysiek gesplitst en is het resultaat hetzelfde als bij een identieke tweeling. De kans op een kalf is groter. De ledenraad staat hier niet negatief tegenover, maar we passen het nog niet toe, omdat het negatief kan uitwerken op het imago van zuivel en vlees. In Amerika wordt het al wel toegepast. Als we het niet doen, is het de vraag of wij de concurren- tie straks kunnen bij houden.’
‘Een techniek die een stap verder gaat is gene-editing. Dat is genetische manipulatie waarbij een heel klein stukje DNA wordt veranderd in het genoom. Hiermee kunnen we erfelij ke gebreken eruit halen, maar ook het hoornloos fokken versnellen. Dit zij n belangrij ke onderwerpen die we eerst met de ledenraden bespre- ken, voordat wij er als directie besluiten over nemen.’
Elke Van Bogaert uit Vrasene: ‘Hoe anders zou CRV eruit zien met een vrouw in de directie?’ Alfred de Vries: ‘Dat zou absoluut een verbetering zij n. Vrouwen kij ken anders naar bepaalde processen en hebben meer oog voor verbinding. In de raad van commissarissen hebben we nu een vrouw en ook het aantal vrouwen in het management van CRV neemt toe. Ik vind dat zeer positief. Ik geloof niet in het per- fecte individu, wel in perfecte teams.’
HOE KIJKEN JULLIE TERUG OP HET DINER?
Ans Schimmel: ‘Natuurlijk had ik al een trots gevoel dat ik was uitgekozen om deel te nemen aan het diner met de direc- tie. Vol verwachting reed ik dus samen met drie andere boerinnen naar Vught.’ ‘Ik vond het reuze gezellig en ontspannen,
en tegelijkertijd ook informatief en verhelderend. We hebben heel open gesprekken gevoerd. Mijn vraag was bijvoorbeeld hoe maakbaar dieren mogen zijn. Dat is natuurlijk geen vraag waar een pasklaar antwoord op te geven is, maar we hebben daar met elkaar wel open over gediscussieerd. Dat vond ik prettig.’ ‘Het eten? Dat was allemaal prima voor elkaar en het was ruim voldoende. Aan een dessert hadden we niet eens meer allemaal behoefte. Woorden vullen ook een beetje de maag. Met een goed gevoel én een bos rozen zijn we weer naar huis gereden.’
Anne-Marie Eeckhaudt: ‘De tijd is voor- bijgevlogen. Om vijf uur begonnen we en ik was pas na middernacht thuis. Ik denk dat niemand zich verveeld heeft. Het was gezellig en ongedwongen en zeker ook verrijkend.’ ‘Van tevoren keek ik wel een beetje op tegen het ontmoeten van de directeuren. Ik had verwacht dat er een grote afstand zou zijn tussen de boerinnen en de directie. Ik had het idee dat ze in een ivoren toren zitten en vooral met zaken doen en cij- fers bezig zijn. Maar dat was zeker niet het geval. Het gesprek verliep heel spontaan. Het verbaasde me dat beide directeuren zo dicht bij de praktijk staan en zo veel voeling met boeren, boerinnen en het boerenbedrijf hebben. Dat heeft me echt een andere kijk op het bedrijf gegeven. Als ik mijn ervaringen vertel aan collega’s, vinden zij dat ook opmerkelijk.’
51
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56
