‘We doen het echt met z’n tweeën,


maar we hebben wel onze eigen dingen’


slachten. Wagyu’s zijn vatbaar voor stress en dat zie je meteen in de kwaliteit van het vlees terug. We zorgen daar- om goed voor de dieren, we hebben sommige kalfjes hier in de badkuip gehad en met de papfles grootgebracht. Dan wil je niet dat zo’n rit naar het slachthuis de boel verpest.’ De eerste wagyu op het bedrijf, die naar de Japanse naam Ushi luistert, is inmiddels dertien jaar oud en loopt nog steeds op het bedrijf. ‘Ushi heeft ons zoveel gegeven; we hou- den haar zo lang mogelijk. Ze heeft afgelopen jaar gewoon weer gekalfd.’ De wagyu’s verblijven ’s winters in een grotendeels zelf- gebouwde serrestal. In de stal, die de naam De Koeientuin kreeg, prijken ook verschillende hoogstamfruitbomen. ‘Zo hebben we toch nog een stukje West-Friesland bij onze Ja- panse koeien’, grapt Wendy. In mei gaan de wagyu’s naar buiten om vervolgens een half jaar in de wei te blijven lopen. ‘Ze lopen op een paar kilometer van de boerderij. We gaan er drie keer per dag naartoe om te kijken of het goed gaat en of er bijvoorbeeld nog een gekalfd heeft. Als ik daar loop als de zon net opkomt en de dauwdruppels nog glimmen op het gras, dan geeft me dat echt een geluksgevoel.’


Knokken voor naamsbekendheid Bang om de handen uit de mouwen te steken is Wendy niet. Vooral ’s ochtends is het rennen en vliegen. ‘Ik zet de brood- jes en het drinken voor de kinderen klaar en leg hun kleren neer. Dan ga ik naar de stal om de kalfjes te voeren, boxen schoon te maken en het voer aan te vegen. Daarna start ik met melken. Klaas lost me dan halverwege af, zodat ik naar binnen kan om de kinderen naar school te brengen.’ Het koeien melken zorgt voor een vaste structuur in de dagen, daartussendoor pakt Wendy op wat moet gebeuren. ‘Dat kan de administratie zijn, het schrijven van de nieuws- brief of het klaarmaken en versturen van bestellingen. Maar ik ben ook regelmatig in de slagerij om samen met de slager ons vlees te verwerken en met de hand onze eigen wagyu- burgers en tartaar te maken. Een balletje maken, wegen en platstampen; dat kan ik inmiddels wel dromen.’ Het eigen vlees verwerken, koeien melken, geen eigen baan meer. Het leven van Wendy ziet er compleet anders uit dan op het moment dat ze Klaas leerde kennen. ‘Als hij me toen had gevraagd dit allemaal te doen, dan had ik ervan afge- zien. “Dat is niets voor mij”, had ik dan gedacht. Maar het is gewoon geleidelijk gegroeid. Ik ben boerin, al noem ik me- zelf niet zo. Nog niet in ieder geval.’ De jurkjes en hoge hakken blijven vaker in de kast dan


vroeger, maar rouwig is Wendy niet om de wending die haar leven heeft genomen. ‘Ik vind het leuk om meer te weten van de boerderij en mijn eigen stempel erop te kunnen druk- ken. Ik ben er best trots op dat we nu meer naamsbekend- heid hebben.’


Daar heeft ze hard voor geknokt. ‘Want we hebben best moeilijke jaren gehad. Toen we net een beetje op stoom wa- ren, kwam de crisis. “Nu maar even niet”, zeiden onze klan- ten. Want wagyuvlees is kostbaar.’


Zo begon ze met rondleidingen op het bedrijf, bedacht ze ar- rangementen zoals het wagyu-en-wijn-arrangement en stond ze op markten en fairs om het vlees te promoten. Dat laatste was hard werken, vertelt Wendy. ‘Melken, kinderen op bed, de bus inpakken en bakken vol champignons snijden voor bij de wagyuburgers. En dan de volgende ochtend eerst melken, kinderen naar de oppas, om half tien op de markt zijn, vlees verkopen en broodjes wagyuburger bakken. En ’s avonds als je thuis komt eerst weer melken en dan nog opruimen. Dat was echt heel veel werk.’


Vlees voor topkok Ron Blaauw Voor hun naamsbekendheid hielp het dat Klaas en Wendy sinds vier jaar vlees leveren aan het restaurant van topkok Ron Blaauw. En vanaf 1 april prijkt ‘Wagyu van Het Koei- enhuis’ op de menukaart van het chique College Hotel in Amsterdam. Bij de feestelijke heropening van dat hotel op 14 februari mocht Klaas in gala voor 400 man zijn verhaal vertellen. ‘Dat vond ik voor Klaas zo leuk. Het is mooi om te zien dat hij op deze manier erkenning krijgt voor zijn ideeën en keuzes. Ons vlees ligt dan wel bij de luxere restaurants, maar daar zie je zelf niet zoveel van. Om het plat te zeggen: wij staan gewoon elke dag met de laarzen in de stront.’ Nee, hun huwelijk heeft geen krasjes opgelopen door het besluit om fulltime thuis aan de slag te gaan. ‘We doen het echt met z’n tweeën, maar hebben wel onze eigen dingen. Klaas heeft het totaaloverzicht en is vooral met de dieren be- zig. Hij weet vakinhoudelijk het meest. Ik bemoei me vooral met de verkoop en de marketing en sta op zaterdag in onze eigen winkel.’ Natuurlijk kent het besluit om fulltime thuis aan de slag te gaan als boerin ook schaduwkanten. ‘Je hebt thuis niet meer een eigen verhaal te vertellen. En je moet alles uit jezelf halen. Als je een baan hebt, is het soms ook gewoon prettig dat een ander je een bepaalde uitdaging oplegt of verant- woordelijkheid geeft.’ Soms mist Wendy ook collega’s. ‘Ik vind het gewoon leuk om met mensen bezig te zijn. Geluk- kig heb ik nu mijn klanten met wie ik een band probeer op te bouwen. En ook de mensen in de slagerij voelen een beetje als collega’s.’


Haar vriendinnen zeggen wel eens: ‘Wen, gááf zo’n boerde- rij.’ Dan reageert Wendy nuchter: ‘Weet je wel hoeveel werk het is om alles schoon te houden en te zorgen dat het erf er netjes uitziet?’ Maar ze geniet er zeker van, besluit ze. ‘Ik ben graag bezig. Ik ben een doener, geen stilzitter. En als de kinderen buiten op de skelter rondrijden of hun vriendjes de boerderij laten zien, dan vind ik dat prachtig om te zien.’


19


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56