ONDERNEMENDEBOERIN G


ehaast komt ze precies op tijd voor het interview de woonkeuken van de Noord-Hollandse stolpboerderij bin- nenvallen. ‘Ik kom net terug van de slagerij’, verontschuldigt Wendy Louter-Vlaar zich. ‘We verwerken samen met een sla- ger ons eigen vlees. Dinsdag is het vlees gesneden, vandaag heb ik het vlees verpakt en gestickerd.’ Wagyuvlees welteverstaan. ‘Van Het Koeienhuis’, voegt Wendy er snel aan toe. Samen met haar man Klaas is ze eige- naar van Het Koeienhuis, een boerderij met niet alleen 100 melkkoeien, maar ook – van klein tot groot – 250 dieren van het donkerbruine, Japanse vleesras wagyu. ‘Wij hebben de grootste wagyuboerderij van Nederland’, zegt Wendy trots.


Eerste afspraakje


De Noord-Hollandse onderneemster voelt zich inmiddels als een vis in het water op de boerderij. Dat is niet altijd zo ge- weest, bekent ze. ‘Ik heb nooit de ambitie gehad om boerin te worden. We hadden zelfs geen huisdieren thuis. Al had- den mijn ouders wel een eigen bedrijf. Ze verkochten veebe- nodigdheden en waren zeven dagen in de week in touw.’ Wendy ging haar eigen weg. Ze deed een mbo-opleiding mode en kleding, volgde een hbo-opleiding marketingma- nagement en ging aan de slag als filiaalmanager van een aantal kledingzaken. Daarna was ze intercedent voor een uitzendbureau totdat de DSB Bank haar benaderde om de werving en selectie te gaan doen.


Ze was net bij DSB begonnen, was druk aan het klussen in haar eigen huisje, kortom: ze had haar leven op de rit. En toen, 26 jaar oud, ontmoette ze Klaas. ‘Op ons eerste afspraakje was hij te laat. Nu weet ik wat er allemaal op een boerderij moet gebeuren, maar toen? Ik had geen flauw idee.’


Desondanks mondde dat eerste afspraakje uit in een relatie. Niet iedereen was ervan overtuigd dat die een lang leven beschoren zou zijn. ‘“Ze heeft lange nagels, ze doet aan bal- let en ze draagt altijd hoge hakken”, zo introduceerde Klaas mij bij zijn vader. Die zei hoofdschuddend: “Wat komt zo’n dametje hier in hemelsnaam doen?”’


Ontslaggesprekken


Maar de relatie hield stand. Langzaam groeide Wendy in het leven op de boerderij. ‘In het begin hielp ik Klaas in het weekend wel eens met koeien melken. Dat vond ik gezellig, maar ik zag mezelf echt niet als boerin. Je hebt van die vrouwen in Boer zoekt vrouw die als ze één voet op de boerderij hebben gezet, uitroepen: “Dit is mijn leven.” Dat herken ik niet.’


Ze hield haar baan bij DSB, werd daar zelfs officemanager van de afdeling training en opleiding, waar ze verant- woordelijk was voor het opleiden en scholen van de 2000 medewerkers van DSB. ‘Dat was een topbaan. Het was heel afwisselend en ik moest veel ballen in de lucht houden. De verantwoordelijkheid was ook leuk en ik leerde veel mensen kennen.’


Na het faillissement van de DSB Bank kon Wendy al snel aan de slag bij een bouwbedrijf. Maar na drie jaar werken kwam


‘Ik was bang dat het ons huwelijk zou kosten als ik thuis zou werken’


de crisis in de bouw. Er volgden al snel ontslagen. ‘Ik heb met vijftig mensen ontslaggesprekken gevoerd. Dat waren soms boze en verdrietige gesprekken, mensen hadden er vaak al hun hele leven gewerkt. Bij die eerste gesprekken had ik nog een knoop in mijn maag en natuurlijk kostte het ook veel tijd en energie, maar toch heb ik het ook als leuk ervaren. De nazorg, alles zo goed mogelijk regelen voor ont- slagen medewerkers, ze helpen met het opzetten van een cv en het schrijven van sollicitatiebrieven, dat gaf een goed gevoel.’


‘Yes Wendy, dit is onze kans’


Uiteindelijk moest ze ruim drie jaar geleden ook zichzelf ont- slaan. Dat bleek een kantelpunt. ‘Klaas sprong een gat in de lucht. “Yes Wendy, dit is onze kans”, zei hij.’ Want inmiddels was Wendy naast haar baan ook begonnen met het opzetten van vleesverkoop aan huis. ‘Een eigen winkel was eigenlijk nooit de bedoeling. We huurden een groothandel in voor de verkoop van het vlees. Maar zo konden we onze manier van werken en de passie van Klaas voor de dieren niet overbren- gen. Met een eigen winkel konden we dat beter sturen.’ Wendy zorgde al voor een website, maakte foto’s en schreef teksten. ‘Maar naast mijn baan was dat eigenlijk te veel. Want als je een baan hebt waar je voor betaald wordt, dan vind ik dat je er ook honderd procent voor moet gaan.’ Zelf moest ze wennen aan het idee om volledig thuis aan de slag te gaan. ‘Het was een innerlijk gevecht. Ik wilde ook graag iets voor mezelf. Bovendien was ik bang dat het ons huwelijk zou kosten als ik thuis zou gaan werken. We weten allebei goed wat we willen en hoe dat moet. Ik was bang dat dat zou botsen.’


Gourmetten met wagyuvlees Toch besloot Wendy ervoor te gaan. En inmiddels heeft ze haar draai gevonden op de boerderij. Haar werkervaring en opleiding komen goed van pas, bijvoorbeeld bij het ver- markten van het vlees. Al moest ze haar manier van werken soms ook aanpassen. ‘Ik ben van de doelstellingen en die zo concreet en meetbaar mogelijk maken. Dus ik ging aan de keukentafel zitten, pakte een vel papier, begon met brain- stormen en schreef op wat ik wilde bereiken. Daar heeft Klaas enorm om gelachen. Op een boerderij ga je gewoon aan het werk. Met de wagyu’s is hij zo ook ooit begonnen. Zo van: “We zien wel waar het schip strandt.” Maar we werken nu wel meer met doelstellingen, dat geeft focus.’


16


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56