Veteranen met een missie doel hoog in het vaandel
om niet erdoorheen, maar erlangs te lopen. Dat bleek later een juiste beslissing: als ze de greppel wel in waren gegaan, waren ze recht een mijnenveld ingelopen.
Hospitaal
Boreel had de opdracht dat hij als dokter alleen voor eigen troepen en de VN mocht werken. Maar dat was al snel van de baan, binnen de kortste keren meldden zich zieke Cambodjanen, onder wie veel kin- deren, aan de poort. “Binnen een week hadden we honderd patiënten per dag”, aldus de arts. “Die men- sen daar hadden verder niets. Mijn commandant vond het goed voor de hearts & minds, maar had er wel pro- blemen mee dat al die locals, onder wie ook leden van de Rode Khmer, op zijn compound kwamen. Toen hebben we buiten de poort een kli- niekje gebouwd dat dan later door de UNHCR zou worden gecontinueerd als de Nederlanders na beëindiging van de missie zouden wegtrekken. Helaas werd in opdracht van de VN een tijd later de Nederlandse een- heid in Sokh San verplaatst naar een ander gebied, waarop het gebied door de Rode Khmer werd ingeno- men. Het hospitaaltje werd geplun- derd. De Cambodjaanse medics die ik had aangenomen, konden gelukkig op tijd vluchten en blijken het over- leefd te hebben.”
als arts moest ook mee. Vanaf een afstandje werd uiteindelijk, onder grote spanning, met een touwtje de mijn getrokken. “Iedereen ver- wachtte BOEM. Maar dat bleef uit, want de mijn bleek een lensdop te zijn van een nachtkijker. Een aantal van ons vond het moeilijk om z’n lachen in te houden.”
Maar er was natuurlijk altijd dreiging van echte mijnen. Zo moest Boreel kort na aankomst in Cambodja mee met een verkenning die van tevoren uitgebreid gebrieft was, ze mochten
Jaap Boreel voor een foto van een inmiddels overleden vriend, inspirator voor de Amsterdam City Swim. Foto: Karin Stroo
niet van de wegen en de gebaande paden af, juist vanwege dat mijnen- gevaar. Ze hadden geleerd om, in geval van mogelijke betreding van mijnenvelden, in elkaars voetstappen te treden. Echter, in dit geval was het gras zo hoog dat dit onmogelijk was. Bij een greppel hielden ze halt en maakten uiteindelijk de keuze
Een groot deel van de patiënten die hij in Cambodja behandelde, had malaria. Ook onder de mariniers van de Bravo-compagnie waren zo’n dertig à veertig gevallen van malaria in een half jaar tijd. “Ze namen hun malariapillen, Lariam, wel trouw in. Door de doodzieke mensen die er soms ook aan overleden, werden ze immers ter plekke met hun neus op de feiten gedrukt. Maar er bleek in die tijd al een resistentie te ontstaan voor Lariam.”
Speciale missie
Nadat Boreel in 1995 als arts met een detachement mariniers deelnam aan de United Nations Mission in
OKTOBER 2015 57
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65