Ooggetuige
was het een waanzinnige situatie, je wist niks en je werd afgeworpen. Ja, Seyss-Inquart zat in Apeldoorn, die moesten we maar zien te vin- den. Misschien was er op de grond iemand van het verzet die ons iets kon vertellen. Dat is jammerlijk mislukt.”
Operatie Keystone verliep bepaald niet vlekkeloos. De advance party, met de Nederlandse SAS-luitenant De Stoppelaar Blijdestein, werd gedropt en ook de eerste SAS- eenheid, met enkele Nederlanders, kwam aan de grond. Maar de drop- ping van de eenheid van Noot kwam niet tot stand. “Zij hadden een speciaal baken meegenomen, maar dat signaal zagen we niet. Dus werd het afgeblazen. Maar ook toen wist je niet wat er precies speelde.” Uiteindelijk bleek dat er te veel Duit- sers op de beoogde landingsplaats waren, waardoor pogingen om para’s te droppen strandden. Operatie Keystone staat dan ook te boek als
Group moesten ondersteunen. “Met jeeps zijn we vanuit Engeland over het kanaal gevaren en via Oostende naar Nijmegen gereden. Van daar- uit zijn we samen met de rest van 2 SAS op weg naar het Duitse Kiel gegaan. We zijn de linies gepasseerd en zijn de Elbe overgestoken om te infiltreren. Ook dat was allemaal vaag en slecht georganiseerd, als je er achteraf op terugkijkt. Je moest geen gevechten aangaan, want je opereerde met kleine eenheden. We moesten onrust stoken en dat hebben we ook gedaan!” Het liep tegen het einde van de oorlog en Noot herin- nert zich hoe een heel Duits bataljon zich overgaf aan hem en zijn kame- raden.
Bevrijding Terwijl op de Lüneburger Heide
door Montgomery over de overgave van de Duitsers werd onderhandeld, kreeg de SAS-eenheid van Noot de opdracht om zich te hergroeperen in
door het chaotische Nederland. “Hugshorn kwam uit Bodegraven en Jaap Snatager kwam ook uit Amster- dam.” Via Bodegraven, waar ze mid- den in de bevrijding vielen, reden ze naar Amsterdam. “Mijn ouders waren blij natuurlijk, ik had maar een paar uurtjes en heb ook even geslapen.” Terug in Londen bleken de Nederlan- ders op het laatste moment toch niet ingezet te worden in Noorwegen, in plaats daarvan ontstond een dispuut over wat hun functie zou worden in de SAS. “Ze wilden eigenlijk van ons af. Eerst zouden we naar Ceylon gaan om militairen op te leiden voor landing in Nederlands-Indië. Plotse- ling waren we dus instructeur, maar onze sergeantstrepen raakten we kwijt. Dat pikten we niet!” Tijdens een ‘denkpauze’ zagen ze op de gang aanplakbiljetten voor de werving van mariniers voor de bevrijding van Nederlands-Indië en besloten Noot en drie van zijn kameraden zich à la minuut te melden. “Dat werd ons niet in dank afgenomen, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Gezien onze oorlogs- ervaring mochten we gelijk de officiersoplei- ding in.” Tot de capitu- latie van Japan gebeurde dat in de VS op Camp Lejeune en Camp David, daarna mocht Noot de officiersopleiding in Den Helder en Doorn vol- tooien, alvorens alsnog naar Nederlands-Indië te gaan. Ondertussen was hij getrouwd met zijn oude buurmeisje Antje dat hij weer ontmoet had in Amsterdam.
Pasir Poetih
Vlnr: de Nederlandse SAS-sergeanten Hugshorn, Snatager en Noot bij de bevrijding van Bodegraven in april 1945. Foto: privécollectie Arie Noot
mislukt, hoewel de eerder afgewor- pen eenheid, later met versterking van een over land aangevoerde SAS- eenheid, wel acties heeft uitgevoerd in dit gebied.
Noot en zijn eenheid werden ver- volgens in de tweede helft van april ingezet bij operatie Archway, waar- bij ze met acties achter de linies de opmars van de Britse 21st Army
44 OKTOBER 2015
Engeland. “We zouden nog ingezet worden in Noorwegen en hebben zelf een Duitse jeep geregeld om via Nederland naar Oostende te rijden. We hadden tenslotte onze families al een tijd niet meer gezien en die waren nog niet bevrijd.” Met een Engelse chauffeur trokken Noot en twee Nederlandse SAS-kameraden, de sergeanten Hugshorn en Snatager,
In Nederlandse-Indië kwam hij in 1946 als tweede luitenant terecht bij de tankcompagnie
van de Mariniersbrigade. Zijn vrouw zou zich na een jaar bij hem voegen met hun eerste kind, een zoon. Ach- teraf beschouwt hij het als een pret- tige tijd in Indië, waar ook hun oud- ste dochter werd geboren. Dat bete- kent niet dat er geen gevechtshande- lingen plaatsvonden. “We gingen op patrouille met de tanks als artillerie- steun achter ons. Eigenlijk was het
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65