JOHAN AKKERMANS OVER VETERAAN ZIJN VAN VRIENDIN: ‘Wennen aan vrouw bij het leger’ Johan Akkermans en Saskia Verhoeven nemen afscheid op vliegbasis Eindhoven.
Ze blijken moeilijk te vinden: partners van vrouwelijke veteranen die zelf niet veteraan zijn. Of ze zijn zelf ook op uitzending geweest of ze waren nog niet in beeld tijdens de missie. Of misschien willen ze er gewoon niet over vertellen. Johan Akkermans is een uitzondering. Hij is timmerman en heeft al sinds 2011 een relatie met de vorig jaar naar Afghanistan uitgezonden Saskia Verhoeven.
Door: Janke Rozemuller Foto: privécollectie Saskia Verhoeven
J 26
ohan Akkermans (25) woont sinds twee jaar samen met kor- poraal Saskia Verhoeven. Zij was 21 toen ze vorig jaar vier- enhalve maand werd uitgezon-
den naar Mazar-e-Sharif in het noor- den van Afghanistan. Daar vormde ze met een verpleegkundige en een arts de medische staf van de Nederlandse militairen in Afghanistan. Dat ze uit- gezonden kon worden, wist hij wel, want ze werkte al bij de luchtmacht toen ze een relatie kregen. “Een vrouw bij het leger, daar moest ik in het begin best wel aan wennen”, erkent Akkermans. “Het was in mijn ogen toch een mannenwereld en daar hoort een vrouw toch helemaal niet thuis?” Hoewel hij daar zelf wel
MAART 2015
anders over is gaan denken, vertelde hij maar weinig mensen dat ze op uitzending ging. “Dan gingen ze, ook vanwege vooroordelen, allerlei vra- gen stellen en daar had ik geen zin in.” In het begin dacht hij er maar niet te veel bij na dat ze weg zou gaan. “Maar twee, drie weken voor- dat ze wegging, kreeg ik er toch een beetje buikpijn van. Maar het is haar vak, dus het hoort erbij.”
Wennen
In het begin moest Akkermans wen- nen aan het feit dat hij ’s avonds in een leeg huis thuiskwam. Dat had niks met praktische zaken te maken, want hij deed het huishouden altijd al samen met zijn vriendin. Omdat zij het zielig vond dat hij alles alleen moest doen tijdens haar uitzending, had ze tijdelijk een schoonmaker geregeld. En voor het eten kon
Akkermans regelmatig aanschuiven bij familie en vrienden. Het meest moeite had hij met de afstand, maar die bleek al vrij snel relatief. “We hadden iedere dag con- tact. Ze belde iedere avond wel even of we hadden contact via WhatsApp, Facebook of Skype. Dat maakt de situatie een stuk gewoner.” In het begin had zijn vriendin erg last van heimwee. “Dan probeerde ik haar een beetje te motiveren, ze moest het nog wel een paar maanden volhou- den. Later ging het beter. En als het met haar goed gaat, dan gaat het met mij ook goed.” Tijdens haar afwezigheid ging Akker- mans wat vaker op stap met vrienden. Met één kameraad ging hij een weekje op vakantie, de rest van de zomer werkte hij door. “Je doet toch wat meer dingen om bezig te blijven. Hoe- wel de tijd daardoor voorbijvloog, dacht ik tegen het eind wel: nou mag het wel voorbij zijn.” De hereniging was emotioneel. “Toen kwamen de tranen van blijdschap. Bij allebei. Maar ik dacht: ik moet me een klein beetje inhouden tussen al die men- sen. Het drong pas echt tot me door toen we samen thuis waren.” En als ze weer zou gaan? “Liever niet, alleen is ook maar alleen.”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
