zoeken. Uiteindelijk vonden ze haar in het bos waar ze afscheid stond te nemen van haar verloofde. De volgende dag stonden we allen aan boord van de Willem Ruys toen opeens haar plunjezak uit het ruim werd gevist en op de wal gezet. ‘De relschopper’ mocht vanwege dat akkefietje dus niet aan boord. Haar ouders wisten ondertussen van niks en stonden met bloemen op de kade om haar uit te zwaaien. Wij hebben hen moeten vertellen: ‘Uw dochter mag niet mee.’ Later is ze overigens toch nog naar Indië gekomen en is daar met diezelfde verloofde getrouwd. Haar ouders
die aanvankelijk tegen het huwelijk waren, hebben toen toch nog vanuit Nederland een trouwjurk naar haar opgestuurd.”
Overigens waren ook niet alle man- nen even keurig en onberispelijk. Bij Mies in huis was een Marva die zich op een gegeven moment bij een zogenaamd zieke officier thuis moest melden. Hij zou haar vanuit bed wel dicteren. Maar hij lag daar vrijwel onbedekt. De Marva wilde dat hij zich aankleedde, maar dat weigerde hij, dus zij keerde om en vertrok. Meteen daarna moest ze op rapport en kreeg ze straf voor dienstweigeren. Mies: “Alle Marva’s gaven haar groot gelijk.
netter in de pas liepen dan de Mar- va’s, maar wij hadden weer mooiere witte uniformen. Die van het Vrou- wen Hulp Korps waren grauw en somber.” Wat beide Marva’s vooral fijn von- den, was dat ze niet hoefden te koken, te schrobben en ook hun uniformen niet zelf hoefden te was- sen, dat werd voor hen gedaan. Na hun Indiëtijd gingen de uniformen ook gewoon mee naar huis. “Ik heb het mijne nog blauw geverfd”, vertelt Mies. “Kon ik het als een soort man- telpakje dragen. We hadden in die tijd namelijk weinig geld en weinig kleding.” De Marva’s kregen zo’n 30 gulden in de maand dat in een zakje werd overhandigd.
Politiek
Mies (links) aan het werk op de kaartenkamer van de afdeling Hydrografie eind 1946/begin 1947. Foto: privécollectie Mies van Nieuwenhuijze-Blom
Ik weet niet hoe het verder is afgelo- pen, maar een geheim rapport over deze zaak werd verspreid over zo’n beetje alle afdelingen van het departe- ment. Iedereen wist ervan.”
Uniformen Tegelijk met het officiersuniform
kwam de plicht om ’s ochtends de dames inspectie af te nemen. Mies had er een hekel aan, maar herin- nert zich nog wel dat ze altijd aan de benen kon zien of een Marva net in Indië was aangekomen: “De roze benen waren nieuwelingen, de gele benen waren er al wat langer. Je werd in Indië eerder een beetje geel dan bruin.”
Ineke tijdens haar tijd bij de MARVA. Foto: privécollectie Ineke Scheltema- Hellingman
16 MAART 2015
In hun witte uniformen moesten de Marva’s ook aan parades deelnemen, zoals op Koninginnendag. Ineke: “Ik weet nog dat de vrouwen van het Vrouwen Hulp Korps achter ons veel
Mies ging in 1949 in Djakarta trou- wen met een bestuursambtenaar. Het wachten was alleen nog op twee vrienden die getuige zouden zijn en het feest zouden helpen opbouwen. Die kwamen echter niet. Het bleek dat zij een onschuldig uitstapje naar het Tobameer met de dood hadden moeten bekopen. Mies: “Ze waren waarschijnlijk in uniform en zijn vermoord.” Daaruit bleek maar weer eens dat het erg onrustig was in Indië, zeker ten tijde van de politi- onele acties. Maar de situatie werd hen pas echt duidelijk toen ze weer terug waren in Nederland. Mies: “Achteraf hoorden we pas de poli- tieke verhalen. Ik wist aanvankelijk niet beter dat Indië gewoon onder Nederland viel, later kreeg ik pas inzicht en begrip.”
Ook Ineke, die in Soerabaja is gebo- ren en daar van haar 11e tot 15e naar school ging, vond eerst dat ‘Indië gewoon bij Nederland moest blijven en dan later vrij mocht worden.’ “Ik was toen heel bekrompen, heel rechts.” Het is inmiddels alweer lang geleden, maar over hun tijd bij de Marva’s, zo’n vier jaar, zijn beide dames het roerend eens: “We zijn er volwassen door geworden.”
In 1952 werd de MARVA een beroepskorps en het leidde uiteinde- lijk tot volledige integratie van vrou- wen bij de marine. De MARVA werd op 1 januari 1982 opgeheven. Mies en Ineke maken deel uit van een groepje Marva’s dat regelmatig in Den Haag bij elkaar komt. Zie hiervoor ook het artikel in Checkpoint 8-2014.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
