Uw mening post


Deel uw mening in de brievenrubriek. Mail de redactie: checkpoint@ mpg.today o.v.v. brieven. Of stuur uw brief naar Checkpoint, rubriek brieven, Postbus 862, 1180 AW Amstelveen. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren, in te korten of niet te plaatsen.


Post in Nieuw-Guinea


Ik was in 1962 gestationeerd op de marinebasis Sorido op Biak, in de MLD-barak, samen met het vlootperso- neel. Ik werkte op het vliegveld Boruku. Het enige contact met de buitenwereld of het thuisfront was via de post. Telefoon hadden we niet en televisie bestond daar nog niet. Alleen als iemand een korte golfradio had konden we de Nederlandse Wereldomroep ont- vangen, dat was het enige nieuws van de buitenwereld. Twee keer per week kwam er een KLM DC-8 naar Biak met de post. Hij kwam altijd omstreeks 24.00 uur pal over onze barak met een hoog toerental in de reverse, zodat de hele barak op zijn grondvesten stond te schudden. Ieder- een werd ruw wakker geschud. Ook schoot bij de meesten ook de adrealine omhoog, omdat twee uur na de landing de post in de postvakken van de barak zou liggen. Om daar zo snel mogelijk bij te zijn gingen veel collega’s al onder de postbak op de grond zitten, al dan niet weer in slaap vallend. Waarom die haast? Omdat vier uur later diezelfde postbak weer werd geleegd om met die zelfde DC-8 terug te vliegen naar Nederland. We waren als hongerige wolven op hun prooi wanneer de post om 02.00 aankwam, na snel lezen ook direct weer terugschrijven om op tijd


voor de postlichting te zijn. Sommigen hadden in concept al een brief klaar die alleen nog maar aangevuld diende te worden met het antwoord op de zojuist ontvangen brief. Na de brief voor de postlichting van 6.00 uur in de bus te hebben gedaan, wist men zeker dat twee dagen later de post bij het thuis- front arriveerde, en dat vanaf de andere kant van de wereld! Mijn complimenten aan de Marine Postkamer die met alle mogelijke kunst-en-vliegwerk overal ter wereld de post van het thuisfront bezorgde. Nu is een uitzending van minimaal achttien maanden naar een land zonder enige vorm van communicatie


Twee keer per week kwam er een KLM DC-8 naar Biak met de post


met de buitenwereld niet iets wat in je kouwe kleren gaat zitten. Ik deelde de slaapruimte met 23 anderen. Bijna allemaal hadden ze een vaste vriendin in Nederland. Toen plotseling bekend werd dat NNG zou worden overgedra- gen aan de VN en later aan Indonesië, en iedereen in een paar weken weer terug naar huis zou gaan, kwam er veel slecht nieuws van het thuisfront. Verkeringen werden uitgemaakt. De verloofdes durfden dat niet eerder te zeggen, zolang de jongens nog zo ver van huis waren. Ze bleven gewoon corresponderen alsof er niets aan de hand was. Voor veel jongens stortte hun wereld in. Toen het op een van de


gesloten toiletten ergens enorm begon te stinken en de deur werd opgebro- ken, bleek dat een militair zich had verhangen. Een ander had zich tijdens zijn dienst door het hoofd geschoten. Daarop spraken we af elkaar goed in de gaten te houden, vooral als er weer post was bezorgd. Als iemand verdrietig bericht had gekregen werd besloten hem ‘jarig’ te maken, en hem mee naar de bar te loodsen en vol te gieten met bier. Zo werd er de laatste weken heel wat ‘afgevierd’. Uiteindelijk was er van die 23 jongens waarmee ik een slaap- zaal deelde, nog maar een iemand over die door zijn meisje in Nederland ver- welkomd zou worden. Ze zijn gelukkig getrouwd.


HERBERT REINDERHOFF Vliegtuigtelegrafist, Marine Luchtvaartdienst


Libanonlied


Bij het opschonen van mijn documen- ten trof ik dit ‘Libanonlied’ aan dat ik in 1979 (eerste lichting) in Haris had geschreven en dat toen bij veel gelegen- heden werd gezongen. Ik wil het graag met u delen: een ode aan 44 Bataljon Infanterie dat in 1978 als UNIFIL-bataljon naar Libanon ging.


(Wijze: Alle Menschen Werden Brüder) Eens vertrokken uit Zuid-Laren Ging Dutchbatt naar Libanon Vierenveertigste van oorsprong Die haar vredestaak begon In de strijd van de partijen Toont het steeds zijn goede wil Tracht de Vrede te bereiken In de naam van UNIFIL Een hommage aan de mannen Die zich hebben ingezet Met gevaar voor eigen leven Werden anderen gered Steeds weer bouwend aan de vrede Zelfs ten koste van veel pijn Daarom, o Vierenveertig Zal uw naam geprezen zijn!


MARCEL SOUMAN


67


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76