14
column BARRY
HOFSTEDE
anarchist en anti-oorlog’, begon hij. Daar gaat de gezellige avond,
‘Ik ben dacht ik’ O
Onlangs was ik in het laatste krakers- bolwerk van Utrecht om daar plaatjes te draaien. Op zo’n avond is de ruimte achter het podium altijd een soort van hangplek waar deejays, bekenden en vrijwilligers doen alsof ze aan het werk zijn, zich verzamelen om er te roken, verdovende drugs te gebruiken, de gratis drank op te drinken en oeverloos over politiek en de toestand in de wereld te praten. De nacht was al ver gevorderd toen ik aldaar in gesprek raakte met een van de bewoners van het pand. We praatten wat over ditjes en datjes en toen ging het over mijn schrijven. Ik vertelde dat ik onder andere voor een maandblad voor oorlogsveteranen schreef en dat ik zelf ook veteraan was. Terwijl de woorden mijn mond verlieten bedacht ik mij dat mijn gespreks- partner wel eens de verkeerde persoon kon zijn om dit soort informatie mee te delen. ‘Ik ben anarchist en anti-oorlog’, begon hij. Daar gaat de gezellige avond, dacht ik. ‘Mijn vader en mijn broers zitten allemaal in het leger’, ging hij verder en hij vertelde dat hij om die reden al
op jonge leeftijd uit huis was gegaan. Uiteindelijk was hij zelfs uit zijn geboor- teland Engeland vertrokken en naar Nederland verhuisd omdat hij zijn eigen land te oorlogszuchtig vond. Al luiste- rend en beleefd knikkend maakte ik mij op voor een discussie waar ik helemaal geen zin in had. ‘Mijn opa heeft in twee wereldoorlogen gevochten’, vervolgde hij zijn verhaal. ‘En ik heb groot respect voor hem. En voor mijn broers, en voor mijn vader, en voor jou. Voor alle veteranen. Op Remembrance Day op 11 november draag ik altijd een poppy. Ik wil niks met oorlog te maken hebben, maar voor veteranen heb ik groot respect. Dat doe je omdat het je plicht is of anders omdat je hart je dat ingeeft. Hoe anti-oorlog ik ook ben, het gaat voor mij nog altijd over mensen.’ Daar zat ik dan om half vijf ’s morgens, beneveld en sprakeloos. Geroerd en trots en nederig. En een beetje beschaamd omdat ik mijn oordeel al klaar had gehad.
Barry Hofstede maakte van november 1992 tot mei 1993 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal- Bosnië. Daarna had hij nog tien jaar nodig om die periode enigszins een plek te geven. Barry is sinds 2002 (toneel)- schrijver. Oorlog en veteraan-zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. In 2013 verscheen zijn boek NL-Peacekeeper. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meege- maakt tijdens zijn uitzending.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
