‘Hebben we te eten? Zijn we bij de mensen van wie we het meest houden en zijn we veilig? Kunnen we ons werk doen, ook al is het moeilijk en wordt het steeds complexer?
Ik bedoel, de hele, kleine essentie van dit alles is dat het ons dwingt na te denken over wat echt belangrijk is. En een deel van die essentie is het ons verbinden met andere mensen - zinvol - diep. Ik bedoel, dat is er een groot deel van.
De grootste tragedie rond deze ziekte is het feit dat mensen in hun eentje sterven. Dus je weet dat in het geval van Papa Doc (de vader van de zwager van Dr. Prowell) het heel moeilijk voor onze familie was, toen ze hem rechtstreeks naar de Spoedeisende Hulp stuurden. Zijn vrouw belde me en zei: ‘We gingen erheen en toen ze daar hoorden wat zijn zuurstofniveau was, hoe hij hoestte en dat hij zelf een arts was, hebben ze hem meteen terug naar het quarantainegebied gestuurd als een ‘COVID-19-verdachte
patient’. Ze
lieten me niet toe bij de Spoedeisende Hulp omdat ik geen symptonen had en ze wilden niet dat ik werd blootgesteld aan het virus, waardoor ik niet bij hem kon zijn omdat hij inmiddels in quarantaine zat.‘ En dat was ook meteen de laatste keer dat ze hem zag.
Alsof ze letterlijk naar de Spoedeisende Hulp reed waar hij naar binnen ging en ze hem nooit meer heeft gezien. En als hij daar zou sterven, zou ze hem nooit meer levend zien. En dat is nog wel de grootste tragedie.
Er zal hier zoveel tragedie uit voortkomen, juist, we gaan zoveel levens verliezen. We gaan het leven verliezen van mensen in de frontlinie, van eerstehulpverleners, van artsen en verpleegkundigen en we gaan mensen verliezen die jong zijn. Maar tussen al die tragedies door zullen honderdduizenden of miljoenen mensen, voordat dit voorbij