Tekst Agnes Jeurnink Illustratie Tejo Haas
Camperleed Het kneusje van de vloot
Nog geen camper gezien, maar al wel een deel van de huursom terug. Dat is toch knap. Zou het een waar- schuwing zijn? Toch gaan we op pad met het aan- geboden vehikel. Hoe dom kun je zijn...
N
u onze zoon de campervakan- ties dreigt te gaan boycotten, is het tijd voor de grote oversteek. Voor Amerika wil hij zich nog
wel een jaartje opofferen. We kunnen de camper vroeg ophalen. Alle klanten krijgen een camper mee, maar wij moeten wachten en wachten. Na drie uur ontplof ik. Gevolg: de betaalde toeslag voor het vroeg ophalen wordt teruggestort, maar op de camper moe- ten we nog even wachten.
Ruim na het middaguur is de camper dan eindelijk klaar. Help! Wat een ouwe, vieze zooi met 260.000 kilometer op de teller. Ons klagen wordt afgedaan met: “We weten niet of we vandaag nog een andere camper voor jullie hebben.” De camping voor de nacht is vijf maanden geleden al gereserveerd, dus we accepteren het maar. We krijgen uitleg over alles. De airco kunnen we niet testen, want het aggregaat werkt niet omdat de tank bijna leeg is. “De indicatielampjes zijn kapot”, zegt de meneer van de camperverhuur. “Maar de gasfl es en de watertank zijn gevuld hoor.”
Eerst tanken, want de airco moet getest. Dan nog een grote barst in de voorruit op het verhuurformulier laten beschrijven en de toegangsdeur laten maken. Veel later dan verwacht, arriveren we op de camping. Een douche zou fi jn zijn, maar de kraan pruttelt alleen maar. Die lampjes voor het water- niveau werken dus prima, er zit gewoon geen water in de tank. De volgende morgen bij daglicht tanken we water en schrikken weer van ons verblijf voor de komende vier weken. Alle deurtjes zijn minstens drie keer verhangen. De gordijnen zijn kapot, smerig en versleten. De zitkussens zijn vies en vorm- loos. De inlegplank in het bovenbed is te klein. Manlief reinigt de airco. Verder soppen we er lustig op los en geleende duct tape is onze redding.
Uitstekende spijker
Na twee weken kan onze camper het niet meer aan. Hij begint letterlijk uit elkaar te vallen. Tijdens het rijden trillen ramen open en deurtjes vallen spontaan naar beneden.
Tijd om te klagen, adviseert iedereen ons. “Wat erg voor u! Zullen we iemand sturen?”, luidt het antwoord. “Neemt die dan nieuwe kussens en gordijnen mee?”, vragen we. Wel is de verhuurder erg onder de indruk als ik vertel dat onze zoon zijn voet heeft open- gehaald aan een uitstekende spijker. Ik maak er maar een bloederig verhaal van. Dagelijks vinden we schroeven en spijkers op de grond. Privé toiletteren is er ook niet meer bij, want de deur is ontzet en sluit niet meer.
Iets met de motor
In week vier stopt de camper ermee. Iets met de motor. “Je blijft er vrij rustig onder mam”, zegt zoonlief. Ja, ik zal die camper niet mis- sen. In een huurauto brengen we de spullen terug naar de verhuurder. Die staat ons al op te wachten met de geldbuidel in de hand. De vergoeding is netjes. Het minste dat het be- drijf kan doen, want het heeft toch wel voor een domper op onze vakantie gezorgd. Gelukkig is Amerika het tegenovergestelde van onze camper... Amerika is prachtig!
NKC Kampeerauto nr. 6/2015 | 65
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
