Op bezoek bij een hondje
Campertocht naar Moskou N
Nel en Henk van Zelm uit het West-Friese Westwoud reden vorige zomer met hun camper naar Moskou, om de bij hen geboren bouvier Moos bij zijn nieuwe eigenaar te bezoeken. Het werd een interessante tocht van 6.200 kilometer in vier weken. Ze hadden het avontuur niet willen missen.
el (59) en Henk (62) van Zelm zijn liefhebbers van honden. Ze leven voor en met hun bouviers Kelly en haar dochter Suzie, twee
geregistreerde rashonden. Thuis, maar ook als ze met hun camper op stap zijn, hebben die een hoofdrol. Toen Kelly moeder werd van een nest nakomelingen, kwam er via de website van de Nederlandse Bouvier Club (NBC) al snel een reactie. Nel van Zelm: “Er meldde zich een Nederlandse man uit Moskou die zo’n hond zocht voor z’n Russische vriendin Anastasia. Eerst vertrouwden we het niet zo. We wilden niet dat kleine Moos, zoals we hem inmiddels hadden genoemd, voor bewaking zou worden gebruikt. Na wat mailtjes over en weer bleek al snel dat de twee de hond voor de gezellig- heid wilden houden. Omdat dit ras in Rusland onzuiver is doorgefokt, zochten ze een reu in het buitenland. Ze wilden er zelfs graag voor naar Nederland komen.” Dat gebeurde in december 2013. “Het was een leuke vrouw en we konden wat Engels met haar praten. Er ontstond een klik en de koop werd gesloten. Maar toen was Moos nog te jong om uit het
nest te halen. Daarom kwam ze in januari terug. Ze werkt bij Aerofl ot en kan dus goed- koop vliegen. Honden onder de acht kilogram mogen bij de Russische vliegmaatschappij nog mee in een bench, mits die onder de vlieg- tuigstoel past. Dus na acht weken ging Moos op die manier mee.”
Papieren rompslomp Na enige tijd werd het stel uitgenodigd om naar Moskou te komen om te zien hoe de boreling opgroeide. Henk van Zelm was gelijk enthousiast, maar zijn echtgenote aanvan- kelijk niet. “Henk wilde altijd al een keer met de camper naar Rusland, dus hij rook zijn kans”, legt zij uit. “Maar ik vond het eng, was bang voor de criminaliteit en andere dingen waarover ik gelezen had. Positieve verhalen van een dorps- genoot die er per motorfi ets naartoe was geweest, trokken me uiteindelijk over de streep. We besloten de reis in de zomer van 2014 te maken.” Dat kostte wel de nodige voorbe- reiding. Voor een visum moest
het stel naar de ambassade. “Men wil daar precies weten hoe je rijdt en waar je gaat overnachten. Dat konden we natuurlijk vooraf niet zeggen. We hebben daarom een visumkantoor in de arm genomen en dat heeft het prima geregeld, met hotels als overnachtings-
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
